Χάντμπολ: Η φωτογραφία, η συγκίνηση και το μήνυμα του Μπουζόν στους παίκτες
Η ανδρική ομάδα χάντμπολ της ΑΕΚ επισκέφθηκε το Σάββατο το πρωί στη Νέα Φιλαδέλφεια, τόσο το Μουσείο της Ιστορίας της ΑΕΚ, όσο και αυτό του Προσφυγικού Ελληνισμού. Όλη η ομάδα, είναι η αλήθεια, έμεινε εντυπωσιασμένη από την ιστορία και τις καταβολές της ΑΕΚ.
Ωστόσο ο προπονητής της ομάδας, Φρεντερίκ Μπουζόν, ήταν συγκλονισμένος. Ήθελε να βλέπει κάθε λεπτομέρεια και να διαβάζει πραγματικά συγκινημένος τα πάντα για την ιστορία των προσφύγων. Μετά από την επίσκεψη της ομάδας στα δύο μουσεία στη Νέα Φιλαδέλφεια, ακολούθησε γεύμα της ομάδας και κατόπιν προπόνηση. Το βράδυ, στην ομαδική συνομιλία της ομάδας, οι παίκτες της ΑΕΚ έλαβαν στο κινητό τους, μια φωτογραφία και το ακόλουθο μήνυμα από τον προπονητή τους. Στη φωτογραφία απεικονίζεται η οικογένεια του Φρεντερίκ Μπουζόν και το μήνυμα με κεντρικό πρόσωπο τη γιαγιά του… μιλάει από μόνο του. Αξίζει να το διαβάσετε:
«Μετά από αυτές τις λέξεις που θα διαβάσετε παρακάτω, θα ξέρετε πλέον γιατί η σημερινή μέρα ήταν τόσο σημαντική για μένα. Θα ξέρετε και για ποιο λόγο η ΑΕΚ είναι μοναδική. Θα ξέρετε ότι το να καταβάλουμε μεγάλη προσπάθεια για να δώσουμε ευχαρίστηση στους φιλάθλους της ΑΕΚ είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί πρέπει να είμαστε διαφορετικοί. Επειδή η ΑΕΚ είναι διαφορετική.
Αυτή η γυναίκα (σ.σ. η γιαγιά του) πέρασε τα γαλλο-ισπανικά σύνορα κάτω από τις βόμβες ενός μελλοντικού δικτάτορα, υποστηριζόμενου από την εκκλησία. Αυτή η γυναίκα που ήταν ένα μικρό κορίτσι πέταξε κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες αφού πολέμησε στην Ισπανία στο πλευρό του παππού μου και των πολιτών για να κρατήσουν την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Αυτή η δημοκρατικά εκλεγμένη ελευθερία δεν ήταν τέλεια και ήταν εύθραυστη και η χώρα ήταν φτωχή, αλλά συνέχιζε με την ελπίδα για μια πιο δίκαιη κοινωνία όπου όλοι θα είχαν να φάνε και θα μάθαιναν να εξελίσσονται. Να έχουν τα μέσα για να παίρνουν αποφάσεις ζωής με προσωπική κρίση και όχι από φόβο, τρόμο και πείνα.
Αυτοί οι πρόσφυγες που έρχονται κατά χιλιάδες και στην Ελλάδα και παντού, πρέπει να τους υποδεχόμαστε και να μοιραζόμαστε όσα έχουμε.
Αυτό που έχουμε είναι το δικαίωμα να ζούμε με αξιοπρέπεια, να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Η κοινωνία μας δεν είναι τέλεια, αλλά για αυτούς που φεύγουν και έρχονται εδώ, είναι μια ελπίδα. Και χωρίς ελπίδα δεν θα μείνει τίποτα.
Έγραψα αυτό το ποίημα για να την συντροφεύσω στον τελικό της προορισμό. Για να πω τι έγινε αυτό το κορίτσι-πρόσφυγας. Για να πω τι πέρασε σε εμάς, τα παιδιά της. Σήμερα, πιστεύω ότι έχω ένα καθήκον απέναντι σε όσους πρόσφυγες έφυγαν. Πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος.
Γιαγιά, μαμά…
Δύο ονόματα που την τοποθετούν στη ζωή μας και στην οικειότητα της σχέσης μας μαζί της, αλλά και με τη σχέση της με τον κόσμο.
Γιατί πριν γίνει οτιδήποτε άλλο, πριν γίνει η κυρία Μπουζόν, αυτό το όνομα που την έκανε τόσο σεβάσμια, γιατί ήταν και για αυτήν τόσο σεβάσμιο, αυτό το όνομα-κληρονομιά, από τους συμμάχους ή από αγάπη, εμείς είμαστε οι προστάτες του σήμερα.
Πριν γίνει η κυρία Μπουζόν, η Γιαγιά ήταν Μητέρα. Μία από αυτές τις μητέρες που είναι ακούραστες να πολεμούν για να πετύχουν το αδύνατο.
Η γιαγιά μου ήταν μία ακτιβίστρια της ζωής. Μια μαχήτρια που μας έμαθε να μην τα παρατάμε, να μην κατεβάζουμε τα μάτια, να μην αφήνουμε κανέναν να μας πει που είναι το μέρος μας. Να σεβόμαστε τους άλλους χωρίς να ξεχνάμε ότι το σεβασμό που δείχνουμε στους άλλους, μας τον χρωστάνε και οι άλλοι. Μάθαμε ότι τον αυτοσεβασμό μας δεν τον διαπραγματευόμαστε, ούτε την αξιοπρέπεια μας, ούτε την ελευθερία μας, ούτε τις αξίες μας. Μάθαμε ότι υπάρχει μια μάχη που ποτέ δεν πρέπει να παρατάμε. Αυτή που επιτρέπει να τρώνε μέχρι να είναι χορτάτοι και να πίνουν μέχρι να μη διψούν. Μάθαμε ότι η ζωή είναι δύσκολη κάποιες φορές, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Και ότι αν εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας να σκέφτονται, να μιλούν, να υπερασπίζονται, θα έχουμε χρόνο για να γελάμε και να χορεύουμε.
Μάθαμε ότι ο χρόνος της προσπάθειας είναι σημαντικός και ότι η ζωή είναι ένας εορτασμός που δεν θα πρέπει να απέχουμε ή να μας διώχνουν. Με το να σηκώνουμε τα κεφάλια μας, χωρίς δισταγμό, βεβαιώνουμε για εμάς ποιο είναι το μέρος μας και τι άνεση πρέπει να έχει. Μάθαμε ότι όλοι μαζί, όλοι διαφορετικοί, αλλά ίσοι, πρέπει να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο. Έναν κόσμο όπου οι μικρότεροι και οι φτωχότεροι έχουν το δικαίωμα να γεμίσουν ένα μέρος. Μάθαμε ότι ναι, στη ζωή υπάρχει πρώτη βαθμίδα, αλλά όλοι έχουν δικαίωμα να είναι σε αυτήν.
Η γιαγιά ήταν μία πραγματική αναρχική, όχι με τη λογική και την αίσθηση του σήμερα, αλλά με φιλοσοφική αίσθηση. Αυτή που σημαίνει ότι η κοινωνική και οικονομική κανονικότητα βασίζεται στην εθελοντική συνεργασία, από ελεύθερους και ευσυνείδητους άνδρες και γυναίκες και όχι στην εκμετάλλευση, την επιβολή, το φόβο και την παραίτηση.
Μας έμαθε ότι δεν γεννηθήκαμε για να είμαστε σκλάβοι ή όργανα ενός κόσμου που δεν ελέγχουμε. Μας έμαθε ότι είναι στο χέρι μας να είμαστε οι αρχιτέκτονες, οι κατασκευαστές ενός κόσμου με το δικό μας σχήμα. Μας μεταλαμπάδευσε την ευχή να γίνουμε ελεύθεροι και υπεύθυνοι ο καθένας ατομικά, και να ζήσουμε χαρούμενοι και υπερήφανοι.
Μας έμαθε αξίες, αλλά κυρίως μας έμαθε πόσο αξίζουμε εμείς. Αξία που μας επιτρέπει να λέμε: Είμαι αυτός που ήθελα να είμαι.
Είμαι εκεί που ήθελα να είμαι.
Αλλά θυμάμαι και από που ξεκίνησα.
Θέλω να την ευχαριστήσω για αυτήν την σπουδαία κληρονομιά. Που μου έμαθε ότι αν έχω κάτι σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι μόνο η δύναμη να λέω ΝΑΙ, αλλά η δύναμη να λέω ΟΧΙ και η ακόμα μεγαλύτερη δύναμη να λέω ΕΜΕΙΣ.
Απολαύστε την Κυριακή σας και θα σας δω τη Δευτέρα το πρωί στις 11 με 1 για προπόνηση στο ΟΑΚΑ. Για την ΑΕΚ».
