Έχουν περάσει πολλά λεφτά από τα χέρια του Αντονί Μαρσιάλ

Ήταν το 56ο λεπτό της αναμέτρησης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Μπόρνμουθ στο “Ολντ Τράφορντ” στις 9 του περασμένου Δεκεμβρίου. Τότε καταγράφηκε η τελευταία φορά που το νέο μεταγραφικό απόκτημα της ΑΕΚ, ο Αντονί Μαρσιάλ πάτησε χορτάρι, προτού αντικατασταθεί από τον Ράσμους Χόιλουντ.

Ο Γάλλος επιθετικός παρέμεινε στο pay-roll των “κόκκινων διαβόλων” ως τη λήξη του συμβολαίου του, στις 30 Ιουνίου. Δεν χρησιμοποιήθηκε έκτοτε ούτε δευτερόλεπτο από τον Έρικ Τεν Χαχ. Σε αυτές τις 204 ημέρες, κόστισε στη Γιουνάιτεντ 8,636 εκατομμύρια ευρώ.

Παράδειγμα μόνο, απολύτως ενδεικτικό, της χρυσοποίκιλτης επαγγελματικής σταδιοδρομίας του 30 φορές διεθνή με τους “τρικολόρ” άσου. Επαγγελματική σταδιοδρομία που ξεκίνησε βάσει… υπογραφών στις 22 Αυγούστου 2012, οπότε και σε ηλικία 16 ετών και 9 μηνών και 4 ημερών υπέγραψε το πρώτο του με τη Λιόν.

Ήταν τριετές, με τη διοίκηση της Ολιμπίκ να θέλει να προλάβει τις σειρήνες – κυρίως από τη Γιουβέντους – για τον τότε χαρισματικό επιθετικό της u17 του συλλόγου. “Αν δεν γίνει αυτός επαγγελματίας, τότε δεν μπορεί να γίνει κανείς”, ήταν το συνοδευτικό σχόλιο του προπονητή του Μαρσιάλ στη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα των “λιονέ”, Αρμάν Γκαριδό.

Οι απολαβές του έφηβου Μαρσιάλ οι προβλεπόμενες του στάτους του, της εξελικτικής μισθολογικής κλίμακας της Λιόν, αλλά και συνολικά της εποχής στη Ligue 1. Με τα απαραίτητα προβλεπόμενα μπόνους συμμετοχών δεν ξεπερνούσαν τις 200.000 ευρώ. Άρχισε να τις “γράφει” τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς όταν και ντεμπούταρε σε ένα παιχνίδι του Europa League κόντρα στην Χάποελ Κιριάτ Σμόνα.

Άλλες τρεις συμμετοχές – όλες στο σαμπιονά, όλες ως αλλαγή – έκανε ως το τέλος της σεζόν (2012-13), περισσότερες όμως δεν χρειάζονταν ώστε να μπει στα κιτάπια της Μονακό. Οι Μονεγάσκοι έκαναν τότε (και) παιδομάζωμα, σαρώνοντας τη γαλλική επικράτεια. Είχαν (εκτός των υπολοίπων) οικονομική άνεση και για τον ταλαντούχο, πλην όμως (ακόμη) άγραφο πιτσιρικά έκαναν μια προσφορά που ο πρόεδρος της Λιόν, ο Ζαν Μισέλ Ολάς δεν μπορούσε να αρνηθεί.

Πέντε εκατομμύρια ευρώ, ποσοστό μεταπώλησης και διάφορα μπόνους. Ο Ολάς είχε υπεραμυνθεί της απόφασης να παραχωρήσει τον Μαρσιάλ – παρά τις εντονότατες αντιδράσεις των οπαδών της Ολιμπίκ, οι οποίοι ανεξαρτήτως του μικρού αγωνιστικού δείγματος ήδη τον προσομοίαζαν με το τοτέμ του club, τον Καρίμ Μπενζεμά – δηλώνοντας πως ήταν απαραίτητη αυτή η απόφαση για τον εξορθολογισμό του οικονομικού ισοζυγίου (σ.σ. λίγες μέρες πριν, είχε ολοκληρωθεί η πρώτη πώληση εκείνου του καλοκαιριού από τη Λιόν, αυτή του νιόφερτου στον ΠΑΟΚ, Ντέγιαν Λόβρεν στη Σαουθάμπτον).

Το αντίτιμο των 5 εκατ. ευρώ προκάλεσε εντονότατες συζητήσεις στη Γαλλία, ο τριπλασιασμός των απολαβών του Μαρσιάλ στο Πριγκιπάτο, ο οποίος στο πενταετές συμβόλαιο που υπέγραψε θα ξεπερνούσε κατά μέσο όρο ετησίως τις 600.000, όχι και τόσο.

Συμφωνία… κόσμημα των Wikileaks

Πολύ δεν χρειάστηκε στο “Λουί ΙΙ”. Μετά από μια συμβατική πρώτη χρονιά, τα “έσπασε” στη δεύτερη και έτσι έγινε το πιο καυτό όνομα της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου του 2015. Τόσο που ακριβώς στο φινάλε της μετακόμισε στο Μάντσεστερ, σπάζοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ.

Σε περίπτωση που ικανοποιούνταν οι προϋποθέσεις για την καταβολή των διάφορων μπόνους που συμφωνήθηκαν, η δαπάνη για την απόκτησή του θα ήταν η μέχρι εκείνη την στιγμή η μεγαλύτερη στην ιστορία για Γάλλο ποδοσφαιριστή, η μεγαλύτερη για ποδοσφαιριστή που έφυγε από τη Ligue 1 και – εννοείται πως – η μεγαλύτερη για οποιονδήποτε teenager.

Ήταν τέτοιος και τόσος ο αντίκτυπος της συγκεκριμένης αγοραπωλησίας, των οικονομικών δεδομένων που τη συνόδευσαν, που η αποκάλυψη του εννιασέλιδου (τελικού) συμβολαίου μεταξύ Γιουνάιτεντ και Μονακό αποτέλεσε, έναν χρόνο αργότερα, ξεχωριστό… πετράδι στα όσα τα περίφημα Wikileaks δημοσιοποίησαν.

Τι προβλέπονταν λοιπόν σε αυτή τη συμφωνία; Η Γιουνάιτεντ θα κατέβαλλε 50 εκατ. ευρώ στους Μονεγάσκους. Σε δύο πληρωμές. Τα πρώτα 20 με τη δήλωση του Μαρσιάλ στην Premier League, τα επόμενα 30, τον Ιούνιο του 2016.

Από εκεί και πέρα, μπόνους. Τρία όλα κι όλα τον αριθμό. Το πρώτο, αν ο Γάλλος σημείωνε 25 γκολ συνολικά κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο “Ολντ Τράφορντ”, ανεξαρτήτως διοργάνωσης, τότε οι “κόκκινοι διάβολοι” θα πλήρωναν άλλα 10 εκατομμύρια.

Το δεύτερο, αν έκανε 25 συμμετοχές με την εθνική Γαλλίας – πάντα κατά το διάστημα που αγωνίζεται στη Γιουνάιτεντ – τότε η Μονακό θα εισέπραττε άλλα 10. Και το τελευταίο και σαφώς πιο δηλωτικό της πίστης που υπήρχε στην εξέλιξη και στη δυναμική του, αν συμπεριλαμβάνονταν στη λίστα των τριών τελικών υποψηφίων για την Χρυσή Μπάλα, τότε αυτό θα ισοδυναμούσε με άλλα 10 εκατομμύρια.

Επιπρόσθετα, αν η Γιουνάιτεντ τον παραχωρούσε με ποσό μεγαλύτερο των 60 εκατ. ευρώ, τότε τη διαφορά από αυτό και το αντίτιμο παραχώρησης, θα τη μοιράζονταν με τη Μονακό. Έστω δηλαδή πως τον πουλούσε για 100 εκατ., τότε η Μονακό θα εισέπραττε άλλα 20 (100-60=40×50%=20).

Αξιοσημείωτο τέλος και το αδιανόητο όφελος της Λιόν, η οποία βάσει του ποσοστού που είχε κρατήσει στα δικαιώματα του Μαρσιάλ και των “εξόδων ανατροφής” (που αναγνωρίζονται σχετικά από τη FIFA) εισέπραξε – τουλάχιστον – άλλα 12 εκατ. ευρώ (δεν έχει προσδιοριστεί ακριβώς το ποσό, εκτιμάται μίνιμουμ πως είναι τόσο).

Δηλαδή για έναν ποδοσφαιριστή ο οποίος συνολικά με τη φανέλα της αγωνίστηκε 61 λεπτά, εισέπραξε συνολικά ένα ποσό που έφτασε κατ’ ελάχιστο τα 17 εκατομμύρια.

Τους τα πήρε όλα, ακόμη και το “9”

Αξιοσημείωτο ότι ο τότε εκτελεστικός διευθυντής της Γιουνάιτεντ, ο Εντ Γούντγουορντ ήθελε να περιμένει έναν χρόνο για να πειστεί, 100%, για τις δυνατότητες και την προοπτική του Μαρσιάλ. Ο ανταγωνισμός όμως (Σίτι, Ρεάλ, Τσέλσι, Τότεναμ, όλες τότε ήταν στο κατόπι του νεαρού Γάλλου) επίσπευσε τη διαδικασία.

Και προφανώς την… χρυσοπλήρωσε. “Κάθε φορά που εμπλέκεται σε μεταγραφή η Γιουνάιτεντ, είναι υποχρεωμένη να πληρώσει 10 εκατομμύρια περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα μόνο και μόνο λόγω του ονόματός της”, είχε σχολιάσει απαντώντας στον αδιανόητο ντόρο που είχε προκληθεί με τα νούμερα της συμφωνίας ο τεχνικός των “κόκκινων διαβόλων”, Λουίς βαν Χάαλ.

Αναμενόμενα ανάλογο και το συμβόλαιο που υπέγραψε ο Μαρσιάλ αλλά και το σύνολο των ποικιλόμορφων απολαβών που εξασφάλισε. Τετραετές, με ετήσιες “καθαρές” 4,56 εκατομμύρια ευρώ. Τα μπόνους, δυνητικά, μπορούσαν ακόμη και να αυξήσουν κατά 60% το συγκεκριμένο ποσό, το πιο χαρακτηριστικό όλων ήταν το 1,15 εκατομμύριο που θα εισέπραττε κάθε φορά που η Γιουνάιτεντ θα αγωνίζονταν στους ομίλους του Champions League ενόσω ο ίδιος βρίσκονταν στο “Ολντ Τράφορντ”.

Στα πιο… καθημερινά. Τότε δεν άδεια οδήγησης. Του παραχωρήθηκε οδηγός, ο οποίος ήταν διαθέσιμος 24/7 τόσο για τις επαγγελματικές μετακινήσεις του όσο και για τις οικογενειακές. Και είχε μαζί όλη του την οικογένεια. Η έγκυος στο δεύτερο παιδί τους, σύζυγος του Σαμάνθα, η νεογέννητη πρώτη τους κόρη και οι γονείς του.

Ο οικογενειακός οδηγός ήταν απλώς ένα μέρος του όλου πακέτου, καθώς πέραν των καθιερωμένων (επιπλωμένη έπαυλη στα προάστια του Μάντσεστερ, αεροπορικά εισιτήρια, προσωπικές, ανεξαρτήτως διαπραγματεύσιμες συμφωνίες με τους χορηγούς των “κόκκινων διαβόλων”), η Γιουνάιτεντ πρόσφερε στους Μαρσιάλ δύο τελικά – αρχικά το πλάνο ήταν για έναν – προσωπικούς βοηθούς, οι οποίοι ανέλαβαν τα πάντα, οποιαδήποτε λεπτομέρεια αναφορικά με την ομαλή ένταξη στη νέα καθημερινότητα και την προσαρμογή όλης της οικογένειας του Γάλλου.

Τέλος, ο διεθνής επιθετικός πήρε ακόμη και το νούμερο της φανέλας που ζήτησε. Το “9” φορούσε στην τελευταία σεζόν του – σε εκείνη που ξεπετάχτηκε… – στη Μονακό, το “9” ζήτησε να κρατήσει και στο Μάντσεστερ.

Ο τελευταίος κάτοχος του ήταν ο Ραδαμέλ Φαλκάο, ο οποίος είχε αγωνιστεί δανεικός στη Γιουνάιτεντ την περασμένη σεζόν από τη… Μονακό και εκεί επέστρεφε για να ανοίξει τον δρόμο στον Μαρσιάλ (και παραχωρηθεί εκ νέου δανεικός στην Τσέλσι).

Η “βασιλική” ανανέωση, η τράμπα με τον Ζαχά και η Φλαμένγκο

Μετά την παρθενική χρονιά του στην PremierLeague, ο Μαρσιάλ, άλλαξε νούμερο στη φανέλα του και φόρεσε για τις επόμενες τρεις το “11”. Επέστρεψε στο “9” τη σεζόν 2019-20, την πρώτη του δηλαδή μετά την ανανέωση του συμβολαίου του. Την υπέγραψε τον Ιανουάριο του 2019, αυτή προέβλεπε πενταετές με τη Γιουνάιτεντ να διατηρεί το δικαίωμα για μονοετή επέκτασή του.

Τότε ήταν που οι απολαβές του εκτοξεύτηκαν. Έφτασε τα 15,24 εκατ. ευρώ μεικτά (1,27 εκατ. δηλαδή τον μήνα), κάτι που μεταφράζεται πρακτικά σε 7,6 “καθαρά” τον χρόνο, αποτελώντας τον τρίτο πιο ακριβοπληρωμένο της εποχής για τους “κόκκινους διαβόλους”.

Το εξάντλησε ολόκληρο. Βρέθηκε στο δεύτερο μισό της σεζόν 2021-22 δανεικός στη Σεβίλλη, με τη Γιουνάιτεντ εννοείται να καλύπτει σημαντικό μέρος των απολαβών του. Από την αυγή κιόλας του 2024, τότε δηλαδή που η συνεργασία των δύο πλευρών έμπαινε στο τελευταίο της εξάμηνο και ο Μαρσιάλ μπορούσε να συμφωνήσει με όποια ομάδα ήθελε, ο αγγλικός σύλλογος δημοσιοποίησε πως δεν θα έκανε χρήση του +1.

Ο ίδιος ο Γάλλος, περπατώντας πλέον στα 29 και μετά από εννιά χρόνια στο “Ολντ Τράφορντ” αποχαιρέτησε με μήνυμά του στα social media το κοινό της Γιουνάιτεντ στα τέλη Μαΐου, εγκαινιάζοντας ουσιαστικά την αναζήτηση νέας σελίδας στην καριέρα του, ψάχνοντας ένα απαραίτητο restart.

Χωρίς σε καμία περίπτωση να έχει βάλει νερό στο κρασί του, αξιώνοντας από όποιον και οποτεδήποτε συζήτησε – χωρίς ποτέ να δείχνει μεγάλη ζέση ή πίεση – δυσθεώρητες απολαβές.

Πιο κοντά από όλους βρέθηκε με την πρώτη ομάδα του, τη Λιόν. Η απραξία του, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις του, αποδείχτηκε τελικά αποτρεπτικός παράγοντας για τους “λιονέ”, οι οποίοι προτίμησαν να δώσουν 3 εκατ. ευρώ ως loan fee στη Γαλατασαράι και να αποκτήσουν δανεικό τον Βιλφρίντ Ζαχά, βγάζοντας τον Ιβοριανό από τον δρόμο του Ολυμπιακού.

Αν ο Μαρσιάλ ήταν πιο διαλλακτικός στις απαιτήσεις του, τότε προφανώς δεν θα συμφωνούσε με την ΑΕΚ και ο Ζαχά (ίσως) φορούσε σήμερα τα “ερυθρόλευκα”. Τα παιχνίδια του παζαριού.

Η Φλαμένγκο ήρθε στο προσκήνιο Σεπτέμβριο πια, μετά το κλείσιμο του μεταγραφικού παραθύρου στις μεγάλες ευρωπαϊκές αγορές (όχι πως επηρεάζονταν ο ίδιος, όντας ελεύθερος).

Ενδεικτικό ότι από την “Φλα” ο Μαρσιάλ ζήτησε 4 εκατομμύρια ευρώ, φιξ ετησίως, κάτι που ο βραζιλιάνικος σύλλογος ήταν αδύνατον να ικανοποιήσει ακόμη και αν επιστράτευε – όπως για παράδειγμα έγινε στη συμφωνία του Μέμφις Ντεπάι με την Κορίνθιανς – χορηγούς για να καλύψουν το μεγαλύτερο μέρος του συγκεκριμένου ποσού.

Και έτσι, μετά το ναυάγιο της συγκεκριμένης διαπραγμάτευσης, αναθερμάνθηκαν οι επαφές του Γάλλου με την ΑΕΚ (είχαν πρακτικά “παγώσει” στα τέλη Αυγούστου, χωρίς όμως ποτέ να εκλείψει η επαφή και η επικοινωνία), η οποία προσφέροντάς του το μεγαλύτερο συμβόλαιο που έχει δώσει ποτέ σε ποδοσφαιριστή, κατάφερε να τον ντύσει στα “κιτρινόμαυρα”.

Πηγή: sport24.gr