Και προχωράμε για το πρωτάθλημα, με ηθικό και όρεξη

Πρεμιέρα λοιπόν για τα μπαράζ παιχνίδι μονόδρομο για μας. Νίκη και μόνο νίκη παρά τις απουσίες, που πλέον έχουν γίνει καθεστώς. Σημαντικές απουσίες αφού στην ουσία η ΑΕΚ θα έπαιζε με ένα μόνο εξτρέμ.

Το πρώτο μέρος ήταν ένας μονόλογος της ομάδας μας. Η ομάδα που κατέβηκε με τον Πινέδα στα αριστερά και τον Μάνταλο σαν δεύτερο φορ, ήταν όμως εμφανές ότι θα υπήρχαν εναλλαγές θέσεων. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για κάποιο υπερθέαμα όμως. Η ΑΕΚ φάνηκε αρκετά αγχωμένη και σφιγμένη. Επίσης μπλοκαρίστηκε από την σούπερ άμυνα της Λαμίας, η οποία δεν έκανε ούτε μία τελική. Μια άμυνα που δεν ήταν στην περιοχή της αλλά στον χώρο του κέντρου.

Αυτό δυσκόλεψε πολύ τις επιθέσεις μας. Ο άξονας ήταν τρομερά μπλοκαρισμένος και η επιλογή του να ψάχνεις συνέχεια στα δεξιά τον Ελίασον, που θα επιχειρούσε κάποια σέντρα, ήταν αυτό ακριβώς που είχε σχεδιάσει ο Βόκολος. Διότι η σέντρα προς τον Πόνσε θα ήταν εύκολα αναχαιτίσιμη λόγω του ψηλού κεντρικού δίδυμου της Λαμίας. Αυτό λοιπόν το χαρακτηριστικό μαζί με την έλλειψη της ταχύτητας από μέρους μας, κατέβασε πολύ το θέαμα και τον ρυθμό και έκανε την ΑΕΚ προβλέψιμη.

Μια ΑΕΚ που κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να ανοίξει χώρους και την άμυνα της Λαμίας. Μπήκε στην περιοχή, είχε την κατοχή της μπάλας και κέρδισε μπόλικα κόρνερ και φάουλ έξω από την αντίπαλη περιοχή. Σε δυo φάσεις απείλησε πιο ουσιαστικά αλλά ο αντίπαλος τέρμας ήταν εκεί. Όλα έδειχναν ότι θα πάμε σε ισοπαλία στο πρώτο μέρος αλλά μας χαμογέλασε η τύχη στην τελευταία φάση, που πάλι ήταν στατική. Κατόρθωσε ο Κάλενς να σκοράρει και να μας διώξει λίγο το άγχος εν όψει της συνέχειας.

Το δεύτερο μέρος είχε περίπου την ίδια εικόνα. Αργή ανάπτυξη από εμάς και ίδια περίπου αμυντική τακτική από την Λαμία. Όμως άρχισε να φαίνεται η κούραση του αντιπάλου και κάπως φαινόντουσαν πιο πολλοί χώροι. Δεν άλλαξε κάτι ιδιαίτερο στα άκρα, αλλά υπήρχε μια κάποια περισσότερη ελευθερία στο κέντρο. Για τον Πινέδα κυριότερα, που όμως ήταν βιαστικός στην τελική του προσπάθεια. Από την άλλη, ο Σιμάνσκι κι ο Γιόνσον συνέχιζαν να τρέχουν και να διορθώνουν, επιτρέποντας στην Λαμία να μετρήσει δυo άστοχες τελικές.

Αν πρέπει να σταθούμε κάπου ήταν στο δεύτερο γκολ μας και κυρίως στην τρομερή προσποίηση που έκανε ο Πόνσε πριν το σουτ του. Το γκολ αυτό ανάγκασε τον αντίπαλο να πετάξει λευκή πετσέτα, εμείς να κλειδώσουμε τον μονόδρομο, και τον Αλμέιδα να αρχίσει να κάνει αλλαγές. Που αυτήν την φορά ήταν σωστές και οι οποίες μάλιστα μας χάρισαν άλλα δ;yo γκολ με τον Γκαρσία. Κι αν το πρώτο ήταν προσωπική ενέργεια του σκόρερ, το δεύτερο ήταν μια τρομερή συνεργασία με τον Λιούμπισιτς.

Μόνο ικανοποίηση λοιπόν για την ομάδα μας. Μιλάω για την γεύση που μας άφησε όλος ο αγώνας στο τέλος. Διότι στην διάρκεια του είχαμε κάποια θεματάκια. Κυρίως με την ατολμία των δύο πλάγιων μπακ μας αλλά και την κακή μέρα του Βίντα. Επίσης με αυτό το περίεργο build up, που έδινε τον χρόνο να οργανώνεται πίσω ο αντίπαλος. Αλλά ας τα ξεπεράσουμε αυτά κι ας δούμε τους καλύτερους: Γιόνσον, Κάλενς και Μάνταλος ήταν οι πυλώνες μας.

Και προχωράμε για το πρωτάθλημα. Με ηθικό και όρεξη. Και ξεκούραση αρκετή μαζί με τις επιστροφές επιτέλους όλων. Και με δυνατή ψυχολογία και με ακμαίο ηθικό. Συγχαρητήρια λοιπόν, που ήμασταν το αφεντικό και παίξαμε ακριβώς έτσι.

Υγ. Κατεπειγόντως δεξί μπακ.