Τον αντίπαλο τον σέβεσαι όταν τον ισοπεδώνεις, και αυτό θέλουμε

Το παιχνίδι φαινόταν αρκετά δύσκολο και φυσικά ήταν μονόδρομος η νίκη. Λίγο η ψυχολογία λόγω του αποκλεισμού στο κύπελλο και λίγο η μαζεμένη κούραση μαζί με την θετική πορεία του Ατρόμητου, μας φέρνανε σε μια κατάσταση με την πλάτη στον τοίχο. Όσο κι αν η αεκτζήδικη πλάνη μίλαγε για δοσμένη πρόκριση στον Άρη για να εξασφαλισθεί το πρωτάθλημα.

Η ΑΕΚ όμως κατέβηκε πολλή σοβαρή στο πρώτο μέρος. Με έντονη διάθεση να τρέξει, να πρεσάρει, να γεμίσει τους χώρους του γηπέδου και φυσικά να εκμεταλλευτεί και τον αέρα. Κάτι τέτοιο έγινε στο πρώτο γκολ. Μια μακρινή μπαλιά του Πήλιου, έγινε ακόμα μακρινότερη για τα μπακ του αντιπάλου, κι ο Πόνσε σημείωσε επιτέλους ένα γκολ. Ιδανικό ξεκίνημα.

Με ανάλογη συνέχεια. Η ομάδα μας κάλυπτε όλα τα σημεία του γηπέδου με θαυμαστές αλληλοκαλύψεις και με σχεδόν άριστη την δεξιά μας μεριά. Φυσικά στον άξονα κυριαρχούσε ο Γιόνσον ενώ ο Ατρόμητος τα είχε χαμένα τόσο από την τρομερή επιθετικότητα μας όσο κι από τις ριπές του αέρα, που γύρναγαν πίσω όσες ψηλές μπαλιές επιχειρούσαν από την άμυνα του. Η ΑΕΚ φαινόταν ότι είχε κάνει μαθήματα ιστιοπλοϊας όμως σήμερα κι αρκετά εύκολα σημείωσε και δεύτερο και τρίτο γκολ, ενώ απείλησε κι άλλες δυό φορές.

Με εξαίρεση το τελευταίο πεντάλεπτο, που επήλθε μια χαλαρότητα και κάποιοι αβίαστα λάθη, πρέπει να είδαμε ένα από τα καλύτερα πρώτα ημιχρόνια φέτος. Με τρομερή όρεξη, θαυμαστή ένταση και γκολ. Μάλιστα αυτά δύο που έβαλε ο Πόνσε, μας έφεραν κι ένα επιπρόσθετο χαμόγελο αφού η αμφισβήτηση ήταν έντονη κι όχι αδίκως. Όμως όλη η ομάδα ήταν καλή, δείχνοντας τα δόντια της για την συνέχεια του πρωταθλήματος. Που πρέπει εκτός από τις λεπτομέρειες στην τακτική της, να φτειάξει και τα νούμερα της : Τα γκολ της και την άμυνα της.

Το δεύτερο ημιχρόνιο λοιπόν, ήρθε σαν απαρχή αυτής της προσπάθειας, σαν απαρχή μιας συνεχούς επίθεσης με στόχο την κορυφή. Είδαμε μια εκπληκτική ΑΕΚ. Με σαφέστατα κορυφαίο τον Γιόνσον, η ομάδα ανεβοκατέβαζε τον ρυθμό του πρεσαρίσματος της, τον τρόπο των επιθέσεων αλλά και των όποιων αντεπιθέσεων της. Ήταν ομάδα με τα όλα της και θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν είχε ούτε έναν υστερήσαντα. Όμως ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και για τον Γκατσίνοβιτς, που μετά από πολύ καιρό, έδειξε το τι μπορεί να προσφέρει, τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά σαν κάλυψη.

Τα πάντα λειτουργούσαν στην εντέλεια και τρίβαμε τα μάτια μας. Φυσικά και με την αποτελεσματικότητα μας σήμερα, αφού πέντε γκολ δεν τα βάζεις και κάθε μέρα. Και γκολ όχι τυχαία ή κουτουρού, αλλά μετά από ωραίους αυτοματισμούς, ωραία τριγωνάκια και προϊόντα πολύ γεμάτου παιχνιδιού. Κι ήταν σπουδαία ΑΕΚ ακόμα και μετά τις αλλαγές που έγιναν. Ούτε κάθισαν πίσω, ούτε απειλήθηκαν αλλά αντιθέτως μας χάρισαν πανέμορφες ποδοσφαιρικές ατομικές και ομαδικές προσπάθειες.

Και δεν νομίζω ότι σήμερα ήταν κάτι το τυχαίο. Διότι κάπως πρέπει να συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν άλλο περιθώριο, ούτε φυσικά να συνεχίσουν με αυτήν την ταπεινότητα που επικαλείται ο Αλμέιδα απέναντι στον αντίπαλο. Διότι εμείς έχουμε μείνει στην περσινή του ατάκα : τον αντίπαλο τον σέβεσαι όταν τον ισοπεδώνεις. Κι αυτό θέλουμε εφόσον πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι. Και σήμερα το είδαμε όλο αυτό, που βέβαια κάνει ακόμα πιο ανεξήγητη τον αποκλεισμό από τον Άρη, αλλά μάλλον κάτι θα έχει σχεδιάσει κι ο Μελισσανίδης….

Συγχαρητήρια λοιπόν για σήμερα και πάντα τέτοια.

ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ μας, που σήμερα ήταν ΑΕΚΑΡΑ.