Κανονικά θα έπρεπε να βάλω μια μαύρη σελίδα και να αρχίσω τα γαμωσταυρίδια

Κανονικά δεν θα έπρεπε να γράψω τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να βάλω μια μαύρη σελίδα και να αρχίσω τα γαμωσταυρίδια. Διότι άλλο πράμα να πηγαίνεις για χαλαρό βραδάκι, κι άλλο πράμα να φεύγεις άνω κάτω. Και προσέξτε: Δεν μιλάω για την γκέλα. Τέτοιες υπάρχουν στο άθλημα και τις κάνουν όλοι. Η γκέλα όμως είναι γκέλα, όταν προπονητικά τα έχεις κάνει όλα σωστά κι απλά δεν σου πάει ο αγώνας. Δεν ήταν κάτι τέτοιο, άσχετα αν στην στατιστική θα καταγραφεί σαν γκέλα.

Η ΑΕΚ κατέβηκε με ένα εκτεταμένο rotation, πλήρως αναμενόμενο και λογικό εν όψει της Τετάρτης. Κατέβηκε όμως νωθρή κι αδιάβαστη, υπερφύαλη και με εκείνο το τουπέ, που έγραφα προχθές. Της δήθεν ομαδάρας και της δήθεν εταιρείας που διαθέτει δυο ενδεκάδες. Ελπίζω σήμερα και σαν συνέχεια αυτών που έγραφα προχθές, να πείστηκε και ο κάθε αδαής. Η ομάδα έχει άμεση ανάγκη από δεξί μπακ, από στόπερ και φυσικά από μια χαφάρα στην θέση του αμυντικού χαφ. Αν υπήρχαν αυτά, θα βλέπαμε κάποιους θεωρητικά βασικούς, να παίζουν από την αρχή και να έχουν μάλλον καλύτερο αποτέλεσμα.

Και λέγε λέγε, κάπου πίστεψε κι ο Αλμέιδα τον εαυτό του. Ο οποίος είδε φυσικά τον Χρυσόπουλο να είναι ο αδύναμος κρίκος του πρώτου ημιχρόνιου, αλλά ταυτόχρονα είδε μια ενδεκάδα της πλάκας. Χωρίς να αλλάξει κάτι το ιδιαίτερο στην τακτική και στο σύστημα. Είδε τον Πισάρο που ξεχώριζε σαν την μύγα μέσα στο γάλα, είδε κάπως αξιοπρεπή τον Γιόνσον και τον Μήτογλου, κι από εκεί και πέρα το χάος. Ένα χάος χωρίς νεύρο, χωρίς πρεσάρισμα, χωρίς κίνηση με ή χωρίς την μπάλα, κι ένα οριζόντιο ποδόσφαιρο, χωρίς αρχή μέση και τέλος. Αν θέλω να πω την πραγματικότητα φιλοσοφικά, θα έλεγα ότι ο ένας δεν είχε εμπιστοσύνη στον άλλον.

Κι όλα αυτά απέναντι σε έναν αντίπαλο, αρκετά τίμιο. Μια ομάδα καφενείο, η οποία αφού προηγήθηκε στο πρώτο λεπτό ( θα μπορούσε και στο μισό ), κλείστηκε πίσω και περίμενε στωικά την μανιασμένη αντίδραση μας. Έπαιξε μια μαζική άμυνα, δεν έψαξε σχεδόν ποτέ μια κανονική αντεπίθεση, κι έδιωχνε στα κουτουρού. Η ΑΕΚ είχε όλο τον χρόνο του παιχνιδιού κι όλο το γήπεδο για να γυρίσει το ματς. Η ΑΕΚ δεν έκανε τίποτα και περίμενε ξανά να πέσει από την Ακρόπολη και να βρει πορτοφόλι, όπως με την Δυναμό. Αλλά δεν είναι κάθε μέρα της πτώσης και της ανακάλυψης. Ειδικά όταν έχεις κοιμισμένο τον Αλμέιδα στον πάγκο ή τον Βαν Φέερτ σε τέτοια τραγική κατάσταση.

Οπότε το πρώτο μέρος βγήκε με το εις βάρος μας σκορ, απόλυτα δίκαια. Και περίμενες τις αλλαγές του διαλείμματος. Τι έγινε εκεί; Το απόλυτο μπάχαλο. Βγήκε ο Χρυσόπουλος, πήγε σέντερ μπακ ο Μοχαμαντί – αυτός έτρεμε σε όλον τον αγώνα – ήρθε ο Σιντιμπέ αριστερό μπακ και πέρασε δεξί μπακ ο Πινέδα !!!!!!!! Μπορούσες να περιμένεις κάτι; Αν ήξερες μπάλα, δεν περίμενες τίποτα. Αν δεν ήξερες και περίμενες τα γιουρούσια του Μάνταλου ή την άτακτη οπισθοχώρηση του αντιπάλου, μπορούσες να περιμένεις την δυναμική του γηπέδου. Που σου έδωσε κάποιες τελικές κι ένα πέναλτυ. Χάθηκαν όλα.

Σε μια ανάπτυξη τραγική. Με μια ΑΕΚ τρομερά μπερδεμένη που έβγαζε στο τερέν, τις εκρήξεις που έχει εν κρανίω αυτήν την εποχή ο Αλμέιδα. Το οριζόντιο ποδόσφαιρο κορυφώθηκε μέχρι το 70ο λεπτό, που γίνανε κάποιες αλλαγές. Με πιο βασική ότι πήγε σέντερ μπακ ο Σιμάνσκι για να ξαναπάει αριστερά ο Μοχαμαντί, την ώρα που ο Σιντιμπέ αποχωρούσε μόνος του αφού η αλλαγή αυτή δεν είχε δηλωθεί !!!! Μιλάμε για μπουρδέλο. Που κι έτσι κατώρθωσε και ισοφάρισε με μια προσωπική ενέργεια του Γκατσίνοβιτς. Και μένανε δεκαπέντε λεπτά. Κι υπήρχε αυτή η νοοτροπία ότι κάπως η ΑΕΚ θα κερδίσει….

Ευτυχώς που δεν κέρδισε λέω εγώ. Μπας και σοβαρευτούν αν και δεν το βλέπω. Διότι είδα τρομερά πράματα. Μια ομάδα ανέτοιμη, χωρίς σοβαρούς χαφ, χωρίς αριστερό στόπερ και χωρίς δεξιά πτέρυγα. Μπακ δεξί φυσικά και δεν έχουμε, αλλά όταν παίζει ο Ελίασον – υπενθυμίζω ότι παίζαμε με τις Σέρρες -, μιλάμε για νεκρή φύση. Είδα τον Αλμέιδα πολύ βιαστικό στα πάντα. Προχειράντζα. Να περιμένει την στιγμή κι όχι την διάρκεια. Και να μένει στο χαμένο πέναλτυ – απαράδεκτο για τον Ολλανδό, όπως κι όλη του η εμφανιση – κι όχι στην δουλειά της δεύτερης ενδεκάδας ( δήθεν ). Τον είδα σε πανικό χωρίς να μπορεί να διακρίνει σε ποιον παίκτη μπορεί να ποντάρει αυτήν την εποχή. Κι όλα αυτά στον βωμό της απληστίας : Να περάσουμε σε ομίλους champions league. Γιατί; Θες να πάρεις μπλοκάκι να μετράς τεσσάρες ; Δεν είναι μια χαρά και το europa league κι όταν του χρόνου δεις πόσο μετράς, με τις κατάλληλες κινήσεις να ανεβείς επίπεδο; Δεν κερδίζεις τις Σέρρες και θες την κορυφαία διοργάνωση;

Θες, γιατί να μην θες; Κι ο Μελισσανίδης θέλει τα εφτά. Ζάρια πετάς κι ότι γίνει έγινε. Κι αν σου κάτσει…Σωστά βρε. Σούκατσε. Και προπονητικά τι θα δείξεις; Αγωνιστικά τι θα είσαι; Η Ελλάδα που πήρε το γιούρο και μπόρεσε και πούλησε τον Ζαγοράκη στην δεύτερη κατηγορία της Ιταλίας; Θα πάρεις κι άλλα τρία εκατομμύρια περισσότερα από τον Γκαρσία; Και; Πρώτος στόχος σου είναι το πρωτάθλημα εδώ. Τίποτε άλλο. Και για τον στόχο σου, πέταξες δυό βαθμούς. Κι έδειξες κακομοίρης απογοητεύοντας τον κόσμο, που θα κάνει φυσικά υπομονή μέχρι την Τετάρτη. Τι να κάνει άλλο; Να περιμένει να δεις σε ποια διοργάνωση θα μπεις για να πάρεις κάποιους παίκτες. Λες και η ομάδα δεν έχει κενά. Λες κι άμα πας στο europa θα κάνεις περίπατο με αυτήν την ομάδα. Ή αν παίζει η βασική ομάδα στους ομίλους, θα κατεβάζεις την σημερινή στο πρωτάθλημα. Αυτά που λέει ο Κετσετζόγλου και μάλλον τα πιστεύει κιόλας. Σκέψου να παίζαμε με ομάδα που να έψαχνε και δεύτερο γκολ. Με μια τεσσάρα θα είχαμε καθαρίσει.