Η ΑΕΚ το ήθελε αλλά και το πίστευε

Η ΑΕΚ με το γνωστό της σύστημα αλλά χωρίς τον Πινέδα, μπήκε ελαφρώς υπερφίαλα και υπεροπτικά στο παιχνίδι. Το πιο πιθανό είναι ότι ο αντίπαλος αιφνιδίασε τον Αλμέιδα, αφού δεν μπήκε στο γήπεδο για παθητικό παιχνίδι αλλά αρκετά επιθετικό. Εγώ δεν θυμάμαι τόσες τελικές από αντίπαλο της ομάδας μας στο γήπεδο μας.

Το πρώτο μέρος λοιπόν είχε ένταση και ρυθμό και μπόλικα ανεβοκατεβάσματα της μπάλας. Τουλάχιστον για το πρώτο μισό του διάστημα. Είχαμε δύο πολύ μεγάλες ευκαιρίες εκατέρωθεν που δεν βρήκαν στόχο. Μετά είχαμε κάποιους τραυματισμούς και ο ρυθμός κάπως έπεσε, αλλά όχι η πολλή καλή οργάνωση του Άρη στο κέντρο.

Κι εκεί που έβλεπες κάποια σύννεφα να πλανώνται, η ΑΕΚ έβγαλε κάποια ένταση στα πρεσαρίσματα και προηγήθηκε με ένα πέναλτυ του Γκαρσία. Αμέσως όμως οπισθοχώρησε κι έδωσε την ευκαιρία στον Άρη να απειλήσει πρώτα και μετά από ένα παιδαριώδες λάθος στην άμυνα μας – δεν έχω καταλάβει μέχρι τώρα γιατί αλλάζουν την μπάλα μεταξύ τους οι αμυντικοί -και να ισοφαρίσει.

Φυσικά δεν μας άρεσε το αποτέλεσμα, που όμως φαινόταν δίκαιο. Πιο πολύ όμως δεν μας άρεσε ο τρόπος της συνοχής των γραμμών μας. Όπως επίσης η επιπολαιότητα με την οποίαν γίνονταν οι επιθέσεις και κύρια οι καταλήξεις τους. Θα μπορούσε να είχε μπει κάποιο δεύτερο γκολ και να ήμασταν πιο ήσυχοι. Αντί αυτού, είδαμε αυτό το λάθος όπως είπα και μπόλικη γκρίνια και νευρικότητα στην κερκίδα. Είδα τον Ελίασον μάλλον για καλύτερο, ενώ δεν κατάλαβα γιατί ο διαιτητής δεν έβγαλε δεύτερη κίτρινη κάρτα στην φάση του πέναλτυ. Επίσης είδα ξανά έναν πολύ νευρικό και κακό Γκατσίνοβιτς.

Στο δεύτερο μέρος είχαμε πλέον ένα πραγματικό ντέρμπι. Ψηλός ρυθμός, τρομερές μονομαχίες, ένταση, νεύρα και το προφανές : Τους παίκτες που σαν πραγματικοί ρολίστες, θα έγερναν την πλάστιγγα. Σε αυτό βοήθησαν τρομερά οι αλλαγές του Αλμέιδα, που είδε το πρόβλημα στο κέντρο κι έριξε στον αγώνα τον Μάνταλο, τον Πινέδα και τον Φερνάντες, ενώ άλλαξε και τον χασογκόλη σήμερα Αραούχο με τον Τσούμπερ. Δυστυχώς δεν ξέρω τα ονόματα των παικτών του Άρη για να γράψω αντίστοιχα, όμως υπήρχαν κι από εκείνη την πλευρά.

Η κατοχή της μπάλας πέρασε στην ΑΕΚ, ενώ οι επιθέσεις ήταν προσεκτικές και με την ποιότητα που έχουν οι κεντρώοι. Η ΑΕΚ έκανε πάμπολλες επιθέσεις και αντίστοιχες τελικές. Ανέδειξε σε κορυφαίο του Άρη τον τερματοφύλακα του, ενώ στην υπηρεσία της έβγαλε σαν πιο πολύτιμο τον Τσούμπερ. Ναι, χωρίς κανένα δισταγμό από εμένα. Εμένα που τον λέω τέως παίκτη. Ήταν αυτός που δεν φοβήθηκε να σουτάρει κι ήταν αυτός που ξεκλείδωσε το παιχνίδι, ενώ λίγο αργότερα κλείδωσε τη νίκη.

Θα μπορούσαν τα πράματα να είχαν τελειώσει νωρίτερα, όμως ο Θεός της μπάλας έτσι ήθελε αυτό το παιχνίδι, που σίγουρα ήταν το καλύτερο που έχουμε δει μέχρι τώρα. Σε ρυθμό, σε θέαμα και σε φάσεις. Διότι μπορεί να φαίνεται η ΑΕΚ καταιγιστική, όμως είχε και ο Άρης τις σπουδαίες στιγμές του, και σήμερα απείλησε πραγματικά. Διαθέτει παίκτες κοντρολαρισμένους, με πολύ καλά ατομικά και τεχνικά χαρακτηριστικά, που βλέπουν τον κενό χώρο ενώ είναι άριστοι χειριστές της μπάλας.

Όμως η ΑΕΚ το ήθελε αλλά και το πίστευε. Είχαμε την καλύτερη εκμετάλλευση του βάθους του ρόστερ που διαθέτουμε και την απόλυτη δικαίωση του Αλμέιδα. Η κανονική επίθεση ξεκίναγε από την προσωπικότητα του Βίντα, που βγήκε μπροστά ξανά σαν ηγέτης. Αυτή η αδάμαστη διάθεση του, εύρισκε την τέχνη του Μάνταλου, και το ζουζούνισμα του Πινέδα, που είχε κι ένα δοκάρι σε μια άψογη επίθεση μας. Και φυσικά ολοκληρωνόταν στην εκτελεστική διάθεση και δεινότητα του Τσούμπερ. Ειδικά το δεύτερο γκολ μας, ήταν γκολάρα.

Ήταν τελικά όλα καλά; Όχι βέβαια. Σε αυτό το σπουδαίο παιχνίδι κι απέναντι σε ένα πολύ καλό, οργανωμένο και διαβασμένο αντίπαλο, είδαμε μπόλικες αδυναμίες στην άμυνα μας αλλά και στο κέντρο. Δεν είναι όμως της παρούσας στιγμής αυτά, διότι τώρα έχουμε πανηγύρια. Τα δικαιούμαστε άλλωστε. Αγχωθήκαμε πολύ κι όσο τα πράματα πήγαιναν στραβά (ακύρωση του πέναλτι, κάποια φάουλ που έκοβαν τον ρυθμό μας), εύκολα έβλεπες ότι χανόταν και η σιγουριά της εξέδρας. Οπότε δίνουμε τα συγχαρητήρια για την πολλή μεγάλη νίκη και το άψογο κοουτσάρισμα. Όπως και την διαχείριση των φυσικών δυνάμεων.

Υγ. Ο Διαμαντόπουλος είχε δύσκολο παιχνίδι να διευθύνει. Νομίζω ότι ήταν λάθος του που δεν έβγαλε κάρτα στην φάση του πέναλτι. Φυσικά έκανε κι άλλα, όμως τήρησε μια ουδετερότητα και διαφύλαξε τα ατού της έδρας. Οπότε παίρνει σπουδαίο βαθμό για την διαιτησία του. Το γράφω αφού ο άνθρωπος κλήθηκε να διαιτητεύσει χωρίς καν να είναι σε φυσική και ψυχολογική ισορροπία ενώ σίγουρα πρέπει να είχε σπασμένα νεύρα με τις παλινωδίες του λιμανιού για τους Πολωνούς. Τώρα ήταν μεθυσμένοι ή δεν ήταν, προπηλάκισαν ή προπηλακίστηκαν, μας αφήνει αδιάφορους.