Μας κάνατε τρελούς κι ευτυχισμένους ΑΕΚτζήδες
Να πω οτι φτάσαμε νορμάλ; Δεν μπορώ να το πω αυτό. Δυο ώρες πριν τον αγώνα, παρκάραμε και ξαφνικά αρχίσανε να τσούζουν τα μάτια μας και να στεγνώνει ο λαιμός μας. Δακρυγόνο λέγαμε, χημικά μας λέγανε, ράδιο αρβύλα δούλευε γενικά, με μία όμως σοβαρότατη παρατήρηση. Εγώ σήμερα, είχα καλεσμένους από την Αμερική για δουλειά, κι είπα να τους πάω για να δουν και μια γιορτή άγνωστη γι’ αυτούς. Ποδοσφαιρική. Να συνεχίσω κι άλλο, για ανθρώπους απλούς, που κλαίγανε πριν μπουν στο γήπεδο ή περίμεναν κανά τέταρτο πίσω από το σπίτι του ΚΚΕ, για να πάνε προς το γήπεδο; Μπουρδέλο. Η αστυνομία να κατηγορεί τον κόσμο κι ο κόσμος την αστυνομία.
Στο γήπεδο μέσα, δεν χρειάζονται πολλά. Μιλάμε για το ακόμα ένα πάρτι. Η ατμόσφαιρα, τα συνθήματα, ο παλμός και η τρέλα για το ντέρμπι αλλά και για τη νίκη. Φτιαγμένοι όλοι να δουν την ομαδάρα μας. Που μπήκε με το γνωστό σύστημα και με σωστή κατάσταση στην αριστερή μεριά, με Μοχαμαντί μέσα που έγινε καλά. Δεν έχει σημασία, που έγινε καλά. Σημασία έχει ότι ήθελε να παίξει. Πρώτο σημαντικό σημάδι, έλλειψης φοβίας και διάθεσης να προσφέρει. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ.
Παιδιά, μέχρι πέρσι έλεγα τυχερούς, όσους δεν ήταν στο γήπεδο. Σήμερα λέω άτυχους, όσους δεν είναι στο γήπεδο. Τι ήταν αυτό; Κεραυνός; Αστροπελέκι; Βροντή; Καταιγίδα; Σεισμός; Κανένα φυσικό φαινόμενο, δεν μπορεί να περιγράψει αυτήν την ομάδα. Που είναι ομάδα. Που είναι αυταπάρνηση. Που είναι αγκαλιά. Που είναι για την Ελλάδα φοβερή αλλά για τα μάτια μας, κάτι το μοναδικό.
Ένα έμβολο που κινείται σε όλους τους χώρους του γηπέδου. Να πρεσάρει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και να πνίγει τον αντίπαλο. Θες μπροστά, θες στο κέντρο, θες στην τελευταία γραμμή άμυνας μας; Όπου θες, χωρίς την τελευταία γραμμή μας. Όχι, εκεί δεν βρέθηκε ποτέ. Δεν θυμάμαι ούτε μία απόκρουση του Αθανασιάδη. Δεν θυμάμαι καμία τελική του ΠΑΟΚ εντός εστίας για να πω, γαμώτο ανησύχησα. Δεν θυμάμαι να αγχώθηκα. Παρά μόνο, πότε θα βάζαμε εμείς το δικό μας.
Και κοίτα. Όταν αγχώνεσαι για το πότε θα βάλεις το δικό σου, δεν μπορεί και να λες μετά, ότι έπρεπε το πρώτο μέρος να ‘ναι 4-0. Κάπου είσαι υπερφίαλος. Δες καλά τα πράματα, όπως πρέπει να είναι. Χαφ σαν το 27 του ΠΑΟΚ δεν έχεις ακόμα. Όμως έχεις ματωμένη φανέλα. Που πιστεύει. Την ματώνει ο κορυφαίος σήμερα Αραούχο, γυρνάει την ασίστ ο Ελίασον και σκοράρει γκολάρα ο Γκαρσία, ο χειρότερος όλων σήμερα. Και μετά, κάνεις τους συνειρμούς του φοβικού Αεκτζή, διότι πρώτα ο Πινέδα και μετά ο Γκαρσία, όταν έχουν κάνει γιογιό όλη την άμυνα του ΠΑΟΚ, απλά δεν εκτοξεύουν το σκορ.
Κανένα άγχος δεν είχε πιάσει εμένα. Έβλεπα μια ομαδάρα. Μια τανάλια που είχε πνίξει τον ΠΑΟΚ. Τόσο χρονικά, όσο και τοπικά. Θες από το πλάι, θες από τον άξονα, θες από την αυξομείωση του ρυθμού…Από όπου θες. Η ΑΕΚ καταβρόχθισε τον ΠΑΟΚ κι απλά τον άφησε στο στομάχι της. Δεν τον έκανε εμετό. Δεν τον κατακρήμνισε. Δεν τον εξαφάνισε. Για τα γκολ μιλάω. Όσο έβλεπα εγώ το παιχνίδι, και οι αλλαγές του Λουτσέσκου ήταν απλώς να κρατήσει την μπάλα και να μην φάει κι άλλα γκολ, απλά δικαιώνει την κριτική μου, αλλά κυρίως την τακτική και την δουλειά του Αλμέιδα.
Δεν υπάρχει παίκτης της ΑΕΚ που να πήγε καλά σήμερα. Για ποιόν να πρωτομιλήσεις; Για να κάνεις το 9, δεκάρι; Θάσαι άδικος. Βίντα; Μουκουντί; Σιμάνσκι; Γκατσίνοβιτς; Αραούχο; Ρότα; Μοχαμαντί; Πινέδα; Ναι ρε. Ο Αθανασιάδης δεν ήταν καλός, διότι είναι τερματοφύλακας κι όχι θεατής. Τι να λέμε; Απίστευτα πράματα.
Η ΑΕΚ ήταν ομαδάρα. Ατσάλινη. Στην αμυντική της λειτουργία και στην αλληλοκάλυψη. Στην ένταση και στο τρέξιμο. Στην τακτική επίθεση αλλά και στην κόντρα. Από όποια μεριά ήθελες να διαλέξεις. Ζυγισμένη ομάδα με έλεγχο στον ρυθμό και με τρομερή διάθεση να μείνει κοντά στο πλάνο του Αλμέιδα. Είναι απίστευτα αυτά που βλέπουμε φέτος και που είχαμε χρόνια να δούμε. Να δουλεύουν όλα τόσο τέλεια, και να διορθώνονται τα πάντα στο λεπτό. Λέω για τις αλλαγές φρεσκαρίσματος, την ώρα που ο αντίπαλος είχε φρεσκάρει τα πάντα σχεδόν από το διάλειμμα. Δεν χρειαζόταν η ΑΕΚ να κάνει κάτι. Το έκανε πολύ αργότερα.
Με ρολίστες. Που ήταν για το κερασάκι στην τούρτα. Το καταλάβαινες όταν έμπαινε ο Μάνταλος για την καθυστέρηση, ο Άμραμπαντ που μπορούσε να πάρει όλον τον ΠΑΟΚ σε μια μεριά κερδίζοντας δυναμικά χρόνο. Κάνοντας ποδοσφαιρική πλάκα στον Λουτσέσκου που φυσικά δεν μπορεί να κάνει και περισσότερα με τον Ολιβέιρα απέναντι στον Μουκουντί. Ούτε με την παλιοσειρά, που την ήθελε όλη μόνο ο Σιμάνσκι. Σκέψου κι όταν είχε δίπλα του τον Γιόνσον.
Ρε παιδιά. Συγχαρητήρια. Μας κάνατε και πάλι περήφανους, αλλά κύρια γεμάτους. Χωρίς κανένα διαιτητικό χατήρι, ή κάποια στραβοκλωτσιά. Μας κάνατε τρελούς κι ευτυχισμένους Αεκτζήδες, που είδαν ομάδα να τρέχει, να βγάζει ένταση και να παίζει σαν ΑΕΚ. Αυτό που μας είχε λείψει. Και μην κοροϊδευόμαστε. Εντάξει η γηπεδάρα μας, αλλά εδώ μιλάμε για θαύμα ομάδα. Για αριστεία στο κέντρο, στην άμυνα και στην επίθεση. Να σκέφτεσαι ότι πέρσι έψαχνες κάποιον διακριθέντα, ενώ φέτος ψάχνεις για ποιόν έχει πέσει κάτω από το σχεδόν άριστα….
