Ο Αλμέιδα δεν εμπιστεύεται κανέναν και το χειρότερο δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του
Σε μια Λεωφόρο από τα παλιά. Σε ένα καταπληκτικό γήπεδο άλλης εποχής, η ομάδα μας κλήθηκε να παίξει το πρώτο ντέρμπυ της χρονιάς. Θεωρητικά με κάποια σοβαρότητα αλλά με μπόλικο σκεπτικισμό για το μπέρδεμα του Αλμέιδα.
Που όμως το μπέρδεμα δεν ήρθε από την αρχή. Η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1 και μάλλον σωστά τοποθετημένους τους παίκτες. Κι αν εξαιρέσεις την αρχική νωθρότητα λόγω του φόβου της λεωφόρου – λάθη Τζαβέλα και Στάνκοβιτς -, μπορώ να πω οτι από ένα σημείο και μετά, άρχισε να κυκλοφορεί σωστά την μπάλα και να επιχειρεί και κάποιες δειλές επιθέσεις. Όχι τίποτα επικίνδυνο μεν αλλά έβλεπες μια οργάνωση και μια διάθεση, την ίδια στιγμή που ο αντίπαλος έδειχνε σημάδια βραχυκύκλωσης.
Κάπως έτσι και σε μια πολύ καλά στημένη επίθεση μας, προηγηθήκαμε στο σκορ. Δεν νομίζω οτι κάποιος Αεκτζής ζητούσε κάτι άλλο, παρά μόνο μια σοβαρότητα για την συνέχεια. Η οποία όμως δεν φάνηκε. Και δεν φάνηκε διότι τα λάθη των παικτών μας ήταν παιδαριώδη. Είτε στο κράτημα της μπάλας, είτε στην απόκρουση των φάσεων, είτε στην απλή διαχείριση ενός πάναπλου παιχνιδιού του αντιπάλου.
Να μιλήσω για διαιτησία; Όχι ρε παιδιά. Δεν χρειάζεται. Έχουμε τόσους ανθρώπους που πληρώνονται από την εταιρεία για να τα πουν αυτά. Εγώ τράβαγα τα μαλλιά μου στα δυό πέναλτυ, που γίνανε. Στο πρώτο ο Ιρανός πηδάει σαν μπασκετμπολίστας και στο δεύτερο, ο χειρότερος παίκτης του αγώνα – ΠΟΥ ΤΟΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΚΙΟΛΑΣ – έπεσε άγαρμπα πάνω στον αντίπαλο του. Δυό πέναλτυ, αντί να έχεις αυτοκυριαρχία και να κρατάς την μπάλα στο κέντρο.
Το έβλεπες το τυχαίο, δεν το συζητάμε αλλά αυτό ανέλαβε να το τελειώσει ο Αλμέιδα. Μιλάμε για αλλαγές συγκλονιστικές. Μιλάμε για το οτι πέταξε όλη την ομάδα, όλο το κέντρο της και όλη του την προετοιμασία στα σκουπίδια. Κανένα χαφ δεν του έκανε, καμία αλλαγή θέσης έστω δεν τον κάλυπτε. Διέλυσε όλη την ομάδα στο δεκάλεπτο του δεύτερου ημιχρόνιου, την συνέχισε χωρίς αμυντικό χαφ κινδυνεύοντας με συντριβή, και φυσικά μπέρδεψε τους πάντες με κάτι που έμοιαζε με 4-2-4.
Και πραγματικά σωθήκαμε είτε από τα δυό δοκάρια του αντιπάλου, είτε από μια απόκρουση το Στάνκοβιτς. Οι αντεπιθέσεις μας στα κουτουρού, και φουλ γιόμες. Τσαρλατάνικο ποδόσφαιρο χωρίς καμία συνοχή σε καμία γραμμή. Από θαύμα μιλάει σήμερα για αξιοπρεπή ήττα. Από θαύμα στέκεται ακόμα εκεί. Και το θαύμα είναι οτι ο αντίπαλος έμεινε από δυνάμεις και δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Έβγαλε μεν τις αντεπιθέσεις του, όμως ήταν με έναν παίκτη μόνον αφού όλοι οι άλλοι φύλαγαν το σκορ. Γιατί τις έβγαλε; ΔΙΟΤΙ Η ΑΕΚ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΚΕΝΤΡΟ.
Ήταν η χειρότερη επιλογή που μπορούσε να γίνει. Ήταν μια βιαστική απόφαση λες και τα έπαιζε όλα για όλα από το 55. Αφού δείχνει και λέει πολλά για τον προπονητή. Που στην ουσία δεν εμπιστεύεται κανέναν αλλά κυριότερα δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του. Με αντίπαλο της πλάκας. τζάμπα φόβος υπήρχε. Αν δεν είχαν γίνει οι αλλαγές, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟΥ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΓΗΠΕΔΟΥ, ΓΚΑΡΣΙΑ, το υπογράφω: θα είχαμε κερδίσει.
Κορυφαίος σήμερα ο Ρότα και ο Βίντα. Στην πορεία βελτιώθηκε κι ο Τζαβέλας. Πολύ καλός ο Γιόνσον που τον έφαγε ο Μάνταλος. Από εκεί κι έπειτα τι να πεις για τον Αραούχο ; Που ακριβώς την θέλει την μπάλα για να σκοράρει; Δεν πάει πουθενά η ομάδα με αυτά τα μυαλά του Αλμέιδα. Τι άλλο να πεις; για κάποια ατομικά λάθη των παικτών; Αυτά γίνονται. Τα άλλα, τα στρατηγικά δεν γίνονται.
