Το πιο σημαντικό είναι να φύγουν οι άχρηστοι από την ΑΕΚ

Σε ένα πολύ όμορφο γήπεδο, με κόσμο, φωνή, παλμό και ποδοσφαιρικό φανατισμό, η ΑΕΚ μπήκε με το 4-3-3 και τα μετρημένα κουκιά της. Αυτήν την φορά είχε σέντερ φορ τον Γκαρσία, που φυσικά ήταν ανύπαρκτος. Οι δύο αντίπαλοι ήταν πολύ νευρικοί και αγχωμένοι και στην ουσία προσπάθησαν να εξουδετερώσουν τα εκατέρωθεν όπλα.

Το αποτέλεσμα ήταν να δούμε ένα κάκιστο θέαμα, χωρίς ρυθμό. Σαν παιχνίδι ήταν να μασάς και να φτύνεις. Οι άμυνες κυριάρχησαν – κορυφαίος σήμερα ο Μήτογλου – και δεν άφησαν να δημιουργηθούν ευκαιρίες, με δύο εξαιρέσεις : Μια σούπερ ευκαιρία του Γκαρσία σε άδειο τέρμα και μια δοκαράρα του Άρη στο τελευταίο λεπτό. Έτσι όπως κατέληξε το σκορ, κρίνεται δίκαιο αφού οι δυό ομάδες πήραν κουλουράκια στην οργάνωση του παιχνιδιού.

Τα κουλουράκια οφείλονται στην καταπληκτική απόδοση του Σιμάνσκι, που έκοψε στη μέση τον Άρη, και στην ανυπαρξία του Μάνταλου και του Γκαρσία σε κάποιες προσπάθειες αντεπίθεσης ή τακτικής επίθεσης. Συνολικά η ΑΕΚ κράτησε περισσότερο την μπάλα στα πόδια της αλλά ήταν διστακτική στην εκτέλεση. Όπως ήταν ξανά αργή στο κατέβασμα της μπάλας από την περιοχή της.

Ο Άρης, που έπαιζε για δύο αποτελέσματα, ήταν τακτικά σωστός και δεν ήθελε να πάρει ρίσκα. Πολύ σωστά. Όλα αυτά όμως έφτιαξαν ένα πρώτο μέρος που ήταν διαγωνισμός λαθών και φάουλ. Μαζί με την νευρικότητα των παικτών και τις πολλές διακοπές, εντάξει το λες και ντέρμπι το παιχνίδι, μας κούρασαν ιδιαίτερα. Όπως μας κούρασε και το ότι η ΑΕΚ πάντα θα κάνει ένα χαζό λάθος, που από καθαρή τύχη δεν την έφερε πίσω στο σκορ. Σίγουρα όμως κουραστήκαμε από το κακό θέαμα και από τις δύο τελικές όλο κι όλο σε ένα ημιχρόνιο.

Στο δεύτερο μέρος, εμφανίστηκε η χαρά της πουτανιάς της μπάλας. Ο ανύπαρκτος Γκαρσία, έβαλε δυο γκολ. Χωρίς να γίνει κάτι το ιδιαίτερο, χωρίς να έχει αλλάξει η εικόνα του πρώτου μέρους. Η ΑΕΚ έδειχνε να έχει βρει πορτοφόλι. Δεν ήταν και μικρό πράμα να έχεις προηγηθεί με τέτοιο σκορ.

Ο Άρης έδειχνε πελαγωμένος. Ο χρόνος κύλαγε και δεν μπορούσε να στρώσει το παιχνίδι του. Από την άλλη όμως μεριά, την δικιά, γινόταν ό,τι ήταν δυνατόν για να φάμε γκολ. Επιπολαιότητα και τρομερή έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης. Σε παιχνίδι που έπρεπε να είσαι το αφεντικό κι απλά να διαχειριστείς τον χρόνο και την μπάλα. Λάθη επί λαθών, σχεδόν αβίαστα.

Δεν ήθελε και πολύ για να γυρίσει η πλάστιγγα, όσο κι αν προσπάθησε ο Οφρυδόπουλος να διορθώσει τα πράματα. Δεν ήταν πλέον δικό του θέμα, όσο κι αν χάρηκα που ξεφτίλισε τον Μάνταλο, που εύχομαι να μην ξαναπαίξει στην ομάδα μας. Ήταν θέμα παικτών, δύναμης και ψυχολογίας. Μια ψυχολογία η οποία ισοπεδώθηκε με την μείωση του σκορ, και η οποία μετά την ισοφάριση, έγινε ήττα ντροπής, πραγματικό ναυάγιο. Κάτι το απίστευτο για μια ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη και η οποία θα ήθελε να παίξει στην Ευρώπη.

Αν φύγω όμως από αυτά, μπορώ να πω ότι το παιχνίδι έγινε σπουδαίο. Με ένταση, σασπένς, και νευρώδη ρυθμό. Οπότε μας κράτησε σαν θέαμα, παρά αυτά τα συναισθήματα που λογικά διέλυσαν κάθε Αεκτζή. Τι να κάνουμε ρε παιδιά; Είσαι δύο γκολ μπροστά. Και τρέμεις. Και δεν μπορείς να καταπιείς την μπάλα. Όταν βγαίνεις μπροστά, δεν βάζεις κι άλλο γκολ. Όταν πας να αμυνθείς, τρέμουν τα πόδια σου, παρόλο που σε κρατάει δύο φορές ο Στάνκοβιτς. Αυτά και μόνο αυτά, είναι ικανός οδηγός για τις μεταγραφές σου.

Κουράγιο παιδιά. Αυτά έχει η μπάλα. Και αυτά μπορεί να σου δώσει μια ομάδα κακή, ηττοπαθής, κακοσχεδιασμένη και χωρίς προπονητή. Δεν αξίζαμε την Ευρώπη. Αν την παίρναμε διότι ίσως κατέρρεε ο Άρης, θα ήταν απλά μια ένεση χρημάτων στον εγγυητή. Η ΑΕΚ δεν μικραίνει επειδή δεν θα πάει στην Ευρώπη. Ας βάλουν τον κώλο τους κάτω όσοι μείνουν για τη νέα ημέρα, κι ας δουλέψουν. Πρώτη τους δουλειά είναι να φύγουν οι άχρηστοι. Το πιο σημαντικό είναι αυτό. Να φύγουν αυτοί που πότισαν με μοιρολατρία αυτήν την ομάδα. Συγχαρητήρια στον Σιμάνσκι και στον Μήτογλου. Άξια θα συνεχίσουν.