Αυτό που συναντάμε στο γήπεδο, όχι απλά είναι ΑΕΚ, αλλά δεν είναι καν ποδοσφαιρικό καφενείο

Η ΑΕΚ κατέβηκε με 4-3-3, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο. Κατέβηκε όμως και με πάρα πολύ άγχος και νευρικότητα. Μια νευρικότητα που την είχε και ο αντίπαλος όμως, οπότε είχαμε ένα πρώτο μέρος στην ουσία με μηδέν τελικές. Υπάρχει μόνο το δοκάρι του Χατζησαφί, που ήταν πολύ ωραία εκτέλεση, που μόνο αυτό αξίζει να κρατήσουμε σε αυτό το πολύ κακό ποδοσφαιρικά πρώτο μέρος.

Στις λεπτομέρειες αν μπούμε, θα πούμε ότι τακτικά οι προπονητές πήραν άριστα. Εκμηδένισαν τους χώρους, κατέβασαν τους ρυθμούς ανάπτυξης και αλληλοεξουδετέρωσαν τα ατού των αντιπάλων. Αυτό είχε αντίκτυπο στο θέαμα, όπως είναι προφανές, αφού όλο το διάστημα αυτό κατέληξε στο να αναζητιέται κάποιο λάθος από τις τελικές άμυνες. Τελικά κατέληξε να είναι πιο ενδιαφέρων ο διαιτητής, αφού τόσα μαζεμένα λάθη και μάλιστα εις βάρος μας, δεν θυμάμαι ούτε τον Βούλγαρο της προηγούμενης Κυριακής.

Βέβαια η ΑΕΚ πλήρωσε την πολύ αδύνατη γραμμή του κέντρου της σήμερα, μαζί με την ατολμία της δεξιάς πλευράς της. Πλήρωσε την μαλθακότητα του Χατζησαφί αλλά και την αναρχία του Άμραμπαντ. Δηλαδή κατεβαίνεις και ψάχνεις το γκολ. Με άδεια την περιοχή, να το βάλει ποιος; Πλήρωσε όμως κύρια την έλλειψη αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς της πάσας. Ήταν δεκάδες οι φορές που ακόμα και οι πρώτες πάσες ήταν λάθος, ενώ ήταν σούπερ εκνευριστικό το ότι οι αντίπαλοι παίκτες βγαίνανε πρώτοι στην μπάλα. Και τέλος πλήρωσε η ΑΕΚ την τραγική έλλειψη ταχύτητας και το προβλέψιμο παιχνίδι της.

Για καλύτερο είδα τον Τζαβέλα. Δεν είδα τίποτα από τον Κριχόβιακ και τον Γκαρσία. Είδα μια αδυναμία στο να χτιστεί μια επίθεση σωστά, και καταλήγαμε πάντα σε κάποια μακρινή πάσα από το κεντρικό μας δίδυμο. Όταν πιάναμε την μπάλα μπροστά, πέφτανε δυο και τρεις παίκτες πάνω στους δικούς μας, και η επίθεση χανόταν. Οφείλω όμως να πω ότι αμυντικά δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Πιο μεγάλο πρόβλημα αποκτήσαμε με τον διαιτητή που κιτρίνιζε κατά βούληση εμάς εν όψει δεύτερου μέρους, που η παρουσία του Μάνταλου κρίνεται απαραίτητη, μαζί με την προσθήκη σέντερ φορ πλέον.

Το δεύτερο μέρος μας ταλαιπώρησε ακόμα χειρότερα. Όχι μόνο σαν θέαμα, αλλά και σαν Αεκτζήδες κυριότερα. Αυτό το λέω διότι ο αντίπαλος ήταν πολύ πιο στρωτός, ήταν αυτός που έκανε τελικές επικίνδυνες, ενώ οι αλλαγές του Γιοβάνοβιτς έδειχναν ότι είχε πλάνο να κερδίσει το παιχνίδι. Από την δικιά μας μεριά, γινόντουσαν υπερβολικά φιλότιμες προσπάθειες να χάσουμε το παιχνίδι. Είτε με την κούραση και την ολιγωρία του Οφρυδόπουλου, είτε με τα απίστευτα αβίαστα λάθη στην αμυντική μας μεριά. Για την αργοπορία να βγούμε στην αντεπίθεση ή για την απόλυτη νωθρότητα στην τελική πάσα σε κάποια σποραδική μας επίθεση, δεν συζητώ καν.

Μιλάμε για ομάδα άρρωστη. Πολύ άρρωστη, παιδιά. Έβλεπες μόνο το κεντρικό δίδυμο να προσπαθεί, τον Σιμάνσκι να τρέχει και τον Τσούμπερ να έχει αυτές τις εκλάμψεις για τις οποίες πληρώνεται, κι από εκεί και πέρα το χάος. Να μπερδεύουν τα πόδια τους μέχρι και παίκτες που στο κοντρόλ τουλάχιστον είναι καλοί. Να γίνονται λάθος πάσες ακόμα και στα δύο μέτρα. Να μην υπάρχει συνοχή και να μην βλέπεις κάποιο πλάνο για να περάσει η ομάδα την σέντρα. Το μέρος αυτό ήταν για να σπάσεις την τηλεόραση. Ήταν σαν να βλέπεις βετεράνους πιωμένους που τους είχαν επιφορτίσει να κάνουν άμεση αποτοξίνωση. Εκεί στο καφενείο.

Στο τέλος δεν ήξερες τι να προσδοκάς. Να κερδίσει η ομάδα σου θα πεις. Για να πάει στην Ευρώπη, όπως ζήτησε ο εγγυητής στο ξενοδοχείο. Ρε πλάκα κάνουμε; Εδώ δεν μπορούν να πάνε στην Ελλάδα, θα τους βγάλουμε και έξω; Φαντάσου να θυμάσαι μόνο μια τελική προσπάθεια σχεδόν στο ενενήντα σε όλο το δεύτερο μέρος. Φαντάσου σε κάθε παιχνίδι σου, όλοι οι οπαδοί σου να αποδοκιμάζουν. Εδώ μιλάμε για την απόλυτη πλάκα. Μια ομάδα που δεν μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι στην έδρα της. Ομάδα είπα; Βάλτε όποια άλλη λέξη θέλετε.

Να μην λέμε κάτι παραπάνω. Ας μείνουμε με την ελπίδα του καινούργιου, του Αλμέιδα. Ας πιαστούμε από τα μαλλιά μας. Από τους νέους παίκτες που θα έρθουν. Με Γκαρσία και Άμραμπαντ, είναι σίγουρο πλέον, δεν πας πουθενά. Αυτό που συναντάμε στο γήπεδο, όχι απλά είναι ΑΕΚ, αλλά δεν είναι καν ποδοσφαιρικό καφενείο. Δεν έχει άξονα, δεν έχει επίθεση, δεν έχει κέντρο, δεν έχει καν δύναμη να τζαρτζάρει. Μία μόνο δυνατότητα έχει : Να σου σπάει τ΄αρχίδια.