Οι ομάδες δεν χτίζονται, oι παίκτες αγοράζονται, oι χημείες χτίζονται μετά, εφόσον έχεις προπονητή

Μέσα στην ακεφιά μας, η ομάδα κατέβηκε με 4-2-3-1, τύποις. Τύποις λέω διότι πιο πολύ θύμιζε ένα 4-4-1-1, αφού έναν τοίχο έβλεπες κάπου στο κέντρο. Αντίστοιχο με αυτόν του αντιπάλου μπροστά από την άμυνα του. Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ένα παιχνίδι που προσπαθούσαν οι δυό ομάδες να το κλέψουν. Χωρίς τακτικές επιθέσεις και αναπτύξεις. Σαν να μην πίστευαν στον εαυτό τους.

Η ομάδα μας ξεκίνησε καλά έχοντας κορυφαίο τον Σιμάνσκι και με αρκετή διάθεση τους μεσοεπιθετικούς μας. Οι οποίοι όμως έφαγαν πολύ ξύλο και κάπου, περί την μέση του πρώτου μέρους, άρχισαν να δείχνουν μια ολιγωρία. Μια ολιγωρία που έγινε δυσθυμία με την πολύ κακή απόδοση του Γκαρσία και φυσικά με την πλήρη αρνητικότητα που είχαμε σήμερα από τα πλάγια μπακ μας. Μιλάμε για τον χειρότερο Μοχαμαντί που έχουμε δει μέχρι τώρα και για τον πιο φοβισμένο Ρότα.

Αυτά είναι τα πιο βασικά στοιχεία για την ανάπτυξη μας , που υπέφερε σύμφωνα με όσα ξέρουμε, κι έχοντας πάντα σε ρόλο τροφοδότη τον Στάνκοβιτς, που πέρασε κι αυτός στους κορυφαίους του αγώνα με την ψυχραιμία του αλλά και την σούπερ απόκρουση του εκεί στο τέλος του ημιχρόνιου, που έστειλε την ομάδα μας με ισόπαλο αποτέλεσμα στα αποδυτήρια. Ένα σκορ που οφείλεται σε ένα τεράστιο λάθος του αριστερού Ιρανού και σε μια κεφαλιά του Σιμάνσκι κόντρα στην ροή και στην λογική του αγώνα.

Κόντρα στην ροή διότι η ΑΕΚ είχε αρχίσει κι εξαφανιζόταν από το γήπεδο μόλις έφαγε το γκολ. Στον Άραμπαντ πέφτανε δυό και τρεις αντίπαλοι, ενώ ο Αραούχο ήταν πολύ καλά κλεισμένος. Ο Κριχόβιακ κολυμπούσε στα ρηχά, o Γκαρσία ήταν ο γνωστός παίκτης καρτούν, δεν έβλεπες και πολύ μεγάλη πίστη, ούτε και δυνατότητες αντεπίθεσης αφού κι ο αντίπαλος δεν άφηνε ανοιχτούς χώρους. Επίσης έβλεπες οτι έλειπε ο τσαμπουκάς και η δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες. Θύμιζε κάπως τον εγγυητή μπροστά στον ανακριτή του FBI. Ξέρω δεν είναι ποδοσφαιρική κριτική αυτή, αλλά αυτή η εικόνα μου δημιουργήθηκε.

Αν θέλουμε να πούμε και κάτι παραπάνω, θα λέγαμε οτι φαινόταν η σύγκρoυση των δυο budgets. Επίσης φαινόταν οτι ο αντίπαλος ήταν πιο ομάδα, όσο κι αν είναι σε κακή κατάσταση φέτος. Επίσης θα λέγαμε οτι είδαμε ένα μέτριο παιχνίδι, στα κουτουρού, στο οποίο επικράτησε πιο πολύ η δύναμη παρά η τεχνική. Η ισοπαλία στο μέρος αυτό, σίγουρα μας άφησε ικανοποιημένους.

Το δεύτερο μέρος μας κάλυψε πλήρως σαν θέαμα. Οι ομάδες πέταξαν τις μάσκες τους κι έπαιξαν αυτό που μπορούσαν. Ο Ολυμπιακός ήταν επιθετικός και κυριαρχικός, ψάχνοντας την νίκη, ενώ η ΑΕΚ ήταν στην φιλοσοφία της αντοχής κι αν πετύχαινε κάποια αντεπίθεση. Τίποτα δεν βγήκε σαν αποτέλεσμα, αφού ο αντίπαλος ήταν ανίκανος ενώ η ομάδα ήταν άτολμη όταν εύρισκε μπάλα στην κόντρα. Φυσικά αν εδικαιούτο κάποιος την νίκη, αυτός θα ήταν ο ΟΣΦΠ αφού ήξερε τι έψαχνε μέσα στο γήπεδο.

Όμως αυτά γίνονται και δεν χρειάζεται να επιμένουμε παραπάνω. Εμείς κρατάμε την σούπερ εμφάνιση του Σιμάνσκι, τον εκπληκτικό Στάνκοβιτς και φυσικά την γεμάτη εμφάνιση του Μήτογλου. Αυτοί ήταν οι στυλοβάτες σήμερα, κάνοντας και την παρατήρηση του διορθώματος της απόδοσης του Ρότα ( αμυντικά ) στο δεύτερο μισό. Και δεν χρειάζεται να επιμείνουμε διότι αν ο αντίπαλος ήταν εύστοχος, μπορεί και να είχαμε συντριβή σήμερα. Όπως και να το κάνεις η ΑΕΚ ήταν μεν διαβασμένη αλλά έκανε άπειρα αβίαστα λάθη κι είχε πάρα πολλούς παίκτες που ήταν σε πλήρη υστέρηση.

Τα εύσημα φυσικά και στον Οφρυδόπουλο. Δεν είναι εύκολο παιδιά αυτό που κάνει. Που βάζει τον Μάνταλο μέσα κι αλλάζει το σύστημα σε 4-3-3. Που δουλεύει χωρίς καμία προοπτική. Που δουλεύει με τον εγγυητή. Που βάζει την σφραγίδα του σε ένα σκορποχώρι όχι αγωνιστικά, αλλά οργανωτικά. Σίγουρα ήταν από τους διακριθέντες σήμερα.

Στα αγωνιστικά, αυτό που λέμε και είδαμε ήταν οτι η ΑΕΚ άντεξε. Οτι πήρε έναν βαθμό σε ξεγραμμένο γήπεδο. Όχι οτι ξέρει τι να τον κάνει, αλλά εμείς είμαστε με την χαρά του παιχνιδιού, κι όχι με τις σκοπιμότητες ή την καινούργια ομάδα που θα έχουμε του χρόνου, ίσως. Για να το πούμε κι αυτό, και να ξεχάσουμε τις μυθοπλασίες, που γράφονται : Οι ομάδες δεν χτίζονται. Οι παίκτες αγοράζονται. Οι χημείες χτίζονται μετά, εφόσον έχεις προπονητή. Κι έτσι δημιουργούνται οι ομάδες. Όλα τα άλλα είναι μπαρούφες για χρόνους ή για δουλειές. Σκεφθείτε την πρώτη χρονιά του Μπάγιεβιτς με τον Οκόνσκι.

Θα πούμε λοιπόν συγχαρητήρια σε όσους έτρεξαν χοντρά σήμερα, σε όσους άντεξαν το ξύλο, και σε όσους έβγαλαν κάποιον προσωπικό εγωισμό. Ήταν ένα παιχνίδι που κάποιοι στάθηκαν όρθιοι και δεν θέλησαν να ξεφτιλιστούν σαν τον εγγυητή, που πλέον κάθεται σούζα μπροστά στον λαπαροσκόπο. Και καλό θα ήταν να κάτσει και σούζα και μπροστά στον αετό μας. Και να μην τα περιμένει όλα στην τύχη ή στην φιλοτιμία. Εξ άλλου και η νύφη, κάποια χρόνια μετά, σιγά μην επιδείξει φιλοτιμία….