Η ΑΕΚ νίκησε την νοοτροπία της
Οι στρατοί αγαπητοί κι αγαπητές, είναι για να σκοτώνουν. Δεν έχουν άλλο λόγο ύπαρξης. Μην κοιτάτε που τον κανονικό στρατό τον κατεβάζουμε εμείς για διάφορες καιρικές κρίσεις. Μιλάω για τους στρατούς των ιδιοκτητών των ομάδων, που είναι του κοινού ποινικοί δικαίου. Αυτήν την δουλειά έχουν.
Στα αγωνιστικά, που για μένα είναι απλά μια παραφωνία η διεξαγωγή όλων των αγώνων, η ΑΕΚ κατέβηκε μάλλον με 4-4-2 και δεύτερο επιθετικό τον Σάκχοφ. Ένα σύστημα που άλλαξε στην πορεία κι έγινε 4-3-3. Μετά το πρώτο μούδιασμα λόγω έδρας, η ομάδα μας επικράτησε. Την βοήθησαν πάρα πολύ οι κεντρώοι – Σιμόες και Σιμάνσκι ήταν σπουδαίοι -, όπως και ο Χατζησαφί που όργωσε την αριστερή μεριά. Από πολύ κοντά κι ο Αραούχο. Τρέξανε πολύ, αλληλοκαλύφθηκαν πολύ, βγάλανε επιθέσεις κι αντεπιθέσεις, αλλά στην τελική προσπάθεια ήταν άτολμοι ή άσφαιροι. Κύρια ο Τσούμπερ.
Η ΑΕΚ κατείχε τον χώρο και φαινόταν αφεντικό του παιχνιδιού. Μπορώ να πω οτι μου άρεσε. Οτι το σύστημα ήταν σχεδιασμένο. Κι οτι εξουδετέρωσε τον Άρη σε τακτικό και παικτικό επίπεδο. Εμείς είδαμε ένα παιχνίδι δυνατό μεν, αλλά καθαρό δε. Ντερμπάκι κοινώς, που παρόλο που ήταν κλειστό και σφιχτό στο κέντρο, είχε τελικές εκατέρωθεν και πολύ καλό ρυθμό. Είχε και την ατυχία μας να φάμε ένα γκολ – γκολάρα ήταν σαν εκτέλεση αλλά τυχαίο σαν δημιουργία -, όμως κάπως έτσι είναι τα κοντινά παιχνίδια. Αυτά που έχουν την κατοχή της μπάλας μοιρασμένη και τον χρόνο διάκρισης κάποιας ομάδας ισομερή.
Όμως είδαμε ένα καλό παιχνίδι. Με προσεκτικούς αντιπάλους στην άμυνα και με διάθεση να τρέξουν και να παίξουν. Πιο δίκαιη θα ήταν μια ισοπαλία, αλλά αυτή είναι η μπάλα. Σαν απόδοση από την ομάδα μας δεν πρέπει να έχουμε παράπονο. Έπαιξε σωστά σε άμυνα κι επίθεση. Κι έτρεξε πολύ. Κι εφάρμοσε στο ακέραιο την τακτική του Γιαννίκη. Κι ορθοπόδησε μετά την κυριακάτικη γκέλα αν αυτό θεωρείται δείγμα προόδου. Μένει να δούμε αν θα αντέξει στο δεύτερο μέρος.
Στο δεύτερο μέρος το σύστημα άλλαξε σε 4-2-3-1 με την είσοδο του Μάνταλου στην θέση του Σάκχοφ. Και ήταν πολύ επιτυχημένη. Η ομάδα μας ήταν χάρμα ιδέσθαι. Ήταν το αφεντικό για μισή ώρα. Με φουλ ένταση, πάθος και ταχύτητα, έσβησε τον αντίπαλο και μάλλον έπιασε το καλύτερο διάστημα της επί Γιαννίκη. Οι αναφερθέντες στο πρώτο μέρος εξακολούθησαν να πρωταγωνιστούν , όμως πλέον προστέθηκαν και οι Γκαρσία, Μάνταλος και Τσιντώτας.
Πολλές καλές επιθέσεις γίνανε και το θέαμα ήταν καταπληκτικό. Όπως και η αμυντική λειτουργία, μαζί με την τεράστια ποικιλία των δημιουργιών είτε από τα άκρα είτε από τον άξονα. Αυτό όμως που πρέπει να κρατήσουμε ήταν το φοβερό πάθος για την ισοφάριση, το πολύ γρήγορο παιχνίδι ακόμα και σε μικρούς χώρους και τους επιτέλους ολόσωστους και θεαματικούς συνδυασμούς στην επίθεση μας.
Όλα αυτά που λέω δεν είναι καθόλου υπερβολικά και παραμένουν στο επίπεδο της έκπληξης για μένα. Είχα καιρό να δω τόσο καλή ΑΕΚ. Με πάθος, με άρνηση για να χάσει. Είχα καιρό να δώ τον Γιαννίκη να αλλάζει το σύστημα σε 3-5-2 και η ομάδα να πετυχαίνει μια τρομερή γκολάρα με τον Αραούχο. Τι άλλο να θέλω να δω σήμερα; Τίποτα αγαπητοί κι αγαπητές. Είδα ΑΕΚ με μπαλάρα, με στρατηγική και από ένα σημείο και μετά, δεν με ενδιέφερε το σκορ.
Διότι είχα δει την ΑΕΚ, ΑΕΚάρα. Να έχει παίξει σε φουλ ρυθμό και στο ταβάνι της. Να έχει τους περισσότερους παίκτες διακριθέντες αλλά με σωστή απόδοση και με νοοτροπία νικητή. Και μην πεταχτεί κανείς και μου πει οτι το σκορ λέει άλλα. Θα τον παραπέμψω στον Φάντροκ : Θες να μιλήσουμε για μπάλα; Ξέχνα το σκορ. Και μην ξεχάσεις να δεις και τα νεύρα στο τέλος του αγώνα σε αυτό το γήπεδο, το γεμάτο αντίστοιχα ζώα με τους δολοφόνους, το γήπεδο του Ξηροκώστα. Αυτά τα νεύρα μακάρι να είναι κάποιο μήνυμα για το μέλλον. Συγχαρητήρια σήμερα. Η ΑΕΚ νίκησε την νοοτροπία της. Ήταν η καλύτερη ΑΕΚ επί Γιαννίκη.
