Παρηγορηθήκαμε
Παίξαμε λοιπόν κι όλοι είδαμε τι έγινε. Διαβάσαμε και τις κριτικές κι όλοι είδαμε την κοινή συνισταμένη : Η ΑΕΚ έδειξε ότι βαδίζει σωστά, φτιάχνει ομάδα και μάλλον έχει μειώσει την απόσταση από τον πρώτο. Κάποια άλλη διάθεση κριτικής δεν υπήρξε αφού όλοι καλύφθηκαν από την συγκυρία του πρώτου γκολ, την απόφαση για τον μη καταλογισμό του πέναλτυ και φυσικά το λάθος του νηπιαγωγείου του Μοχαμαντί. Να πάμε κόντρα στην ροή; Εγώ λέω να πάμε αλλά να το δούμε σε σωστές διαστάσεις και ορθολογικά.
Πρώτα πρώτα, ας μιλήσω για το γήπεδο και την ατμόσφαιρα του, μιας και είχα κάμποσο καιρό να πάω. Χωρίς περιστροφή θα πω ότι ξενέρωσα. Τα μεγάφωνα παίζανε μια αποκρουστική ροκ μουσική στη διαπασών και σκεπάζανε τις φωνές των οργανωμένων. Ρε ντε και σόνυ να μην έχει παλμό η κερκίδα. Οι διπλανοί μου; Μιλάμε για φουκαραδισμό, ηττοπάθεια και μοιρολατρία. Παντρεμένα όλα αυτά με μπόλικη οιωνοσκόπηση και φουλ αμπαλοσύνη. Θα μου πεις ότι σε έχει κατακτήσει πλέον ο ΟΣΦΠ τα τελευταία παιχνίδια. Κι εγώ ρωτάω : Και; Εσύ πας στο γήπεδο σαν κότα; Δεν θα περάσει η νοοτροπία σου και στο τερέν;
Στο αγωνιστικό τώρα κομμάτι, πράγματι δεν μπορούμε να ξέρουμε την στρατηγική του Γιαννίκη, αφού φάγαμε γκολ στο πρώτο δευτερόλεπτο. Και να λέω εκεί στην ομήγυρη. Το γκολ είναι τυχαίο; Είναι να λένε όλοι. Και τους συνεχίζω : αφού λοιπόν είναι τυχαίο, το φάγαμε στο καλύτερο λεπτό. Έχουμε χρόνο για την ανατροπή. Να κουνάνε τα κεφάλια τους σαν τις χήρες των προσφύγων. Προσέξετε : Στην ευρύτερη παρέα υπήρχε ο Καραγκιοζόπουλος και ο Σιμιγδαλάς. Δεν βαριέσαι μου ψιθύρισα. Κι όταν λοιπόν έγινε η ισοφάριση, δεν χρειάστηκε να μιλήσω. Απολάμβανα τις χήρες που είδαν τον νεκρό τους να σηκώνεται από τον τάφο και φυσικά πνευματικά έγινα ένα με τον ύψιστο πανηγυρισμό του Αραούχο.
Στο 1-1 λοιπόν, με όλο αυτό το ψυχολογικό ντοπάρισμα που είχε η ομάδα, η κερκίδα τι έκανε; Μούγκα. Περίπου την ίδια που έδειχνε και η ομάδα, που φυσικά είχε την κατοχή αλλά ήταν φλύαρη. Δεν είχε βουτήξει τον αντίπαλο από το σβέρκο. Είχε βγάλει την υποχρέωση της με το γκολ. Δεν είχε ένταση, δεν έβγαζε τσαγανό. Γιατί; Διότι δεν έχει χαφ. Πόσο καιρό φωνάζει αυτή εδώ η στήλη; Για δυό χάφαρους, που δεν είναι ανάγκη να είναι παικταράδες. Αρκεί να έχουν άλλη νοοτροπία: Αυτήν που δεν συμβιβάζεται με την γκέλα κι αυτήν που όταν έρθει κάποια ήττα, γυρνάνε και λένε στους άλλους ότι δεν πάθαμε και κάτι. Γκε γκε αδερφέ; Μάλλον γκε γκε διότι είναι το πολλοστό παιχνίδι που δεν κερδίζεις με ξένο διαιτητή και το πολλοστό ντέρμπυ που δεν μπορείς να πάρεις.
Φυσικά στο διάλειμμα καταλάβαινες ότι κάτι έχει αλλάξει, αφού στα πηγαδάκια άκουγα ότι μπορούμε να ισοφαρίσουμε. Κι αυτό δεν το λέγαμε άλλες χρονιές. Αυτό οφειλόταν σε μας; Όχι. Οφειλόταν στην κακή εικόνα του αντιπάλου και βέβαια στην αμπαλοσύνη. Διότι ρώταγα : Ποιος θα παίξει; Ο Γκαρσία ο αστείος; Ή μήπως αυτός ο κάκιστος Τσούμπερ; Θα μπει κάποιος χαφ; Σαν να μίλαγα σε Βαβυλώνιους χεσμένους μπροστά στον στρατό του Αλέξανδρου. Εντάξει θα έμπαινε ο Μαροκινός. Μόνος του θα έπαιρνε τον ΟΣΦΠ; Αστεία πράματα.
Το δεύτερο ημιχρόνιο ξεκίνησε λοιπόν και πέραν της ανούσιας φλυαρίας, ο Γιαννίκης θέλησε να γυρίσει το σύστημα σε 4-4-2, αφού ισοφάριση δεν ερχόταν. Και τότε μίλησε ο Μοχαμαντί. Γιατί έκανε το λάθος; Διότι από την αρχή ήταν χεσμένος. Και σε εκείνη την φάση, ούτε είχε εμπιστοσύνη να διαλέξει κάποιον χαφ για υποστήριξη, ούτε είχε νοοτροπία νικητή για να πετάξει την μπάλα αράουτ. Κι ο Γιαννίκης κάθισε πάνω στο παγωτό αφού για άλλη μια φορά, δεν μπόρεσε να εφαρμόσει την όποια στρατηγική είχε σκεφθεί. Εντάξει γκαντεμιά μέχρις ένα σημείο, αλλά αυτό δουλεύει στην προπόνηση; Κι αν το δουλεύει γιατί δεν το ξεκινάει; Ούτε κι εδώ μπορώ να απαντήσω, όπως δεν μπορώ να ξέρω γιατί παίζει ο Γκαρσία κι ο Άραμπαντ κάθεται στον πάγκο. Στην προπόνηση ο Γκαρσία βγάζει μάτια;
Τι θέλω να πω λοιπόν. Ας δούμε και πίσω από τις κουρτίνες. Και να σταματήσουμε να λέμε ότι έχει ξεφύγει ο ΟΣΦΠ. Έχεις χαφ; Έχεις ηγέτη στην άμυνα; Έχεις εξτρέμ; Έχεις δεξί μπακ; Για ψάξου λιγάκι στο κέντρο κυρίως και ψάξου και στα αποδυτήρια. Και ξερίζωσε την μαλακία της ηττοπάθειας. Διότι αν δεχθούμε ότι όλα τα έκανε καλά η ΑΕΚ κι ότι οι συγκυρίες κι ο ανάδρομος Ερμής έφταιγε, τότε στα επόμενα τρία παιχνίδια πρέπει να κάνουμε τρεις πειστικές εμφανίσεις και τρεις νίκες. Εκτός αν έχουν ξεφύγει και τα Γιάννινα με τον Αστέρα και τον βάζελο. Εκεί πλέον δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες και φυσικά αν πάλι μπλέξουμε στις ατυχίες τις επαναλαμβανόμενες, θα μιλάμε ξεκάθαρα για αδυναμίες. Και προσέξτε. Εγώ δεν μιλάω για πρωτάθλημα. Μιλάω να βλέπω βήματα προόδου. Και δεν θεωρώ βήμα προόδου τον Άραμπαντ στα 34 του. Θεωρώ τον Γκαρσία στα 22 του ή σε κάποια επέλαση του Μισελέν . Εκεί φαίνεται η σχολή της Κολωνίας. Όχι στο γυριστό και στην δεύτερη γκολάρα του Αραούχο.
Εντάξει στο τέλος χειροκρότησε ο κόσμος. Ο κόσμος που φοβόταν ότι θα φάμε πέντε. Κι άρα το 3-2 τον άφησε πιο ήσυχο. Εντάξει την εβδομάδα την βγάλαμε κι άντε και κερδίσαμε και στα Γιάννινα. Το επόμενο ματς θα ναι με τον βάζελο και πάλι με σαράντα χιλιάδες κόσμο. Εκεί το χειροκρότημα θα ναι ανοιχτή παλάμη πλέον χωρίς ήχους. Διότι κανείς ΟΣΦΠ δεν έχει ξεφύγει. Στον ίδιο βόθρο παίζει. Απλά έχει κάποιους παίκτες ενώ εμείς δεν έχουμε. Άντε πια με την δημοσιογραφική τσίμπλα….
