Πετάει φωτιές η επίθεση της ΑΕΚ, ανεκδιήγητος ο διαιτητής
Η ΑΕΚ κατέβηκε με το 4-2-3-1 με Ρότα και Μήτογλου ξανά βασικούς και με τον Γκαρσία στον πάγκο. Κατέβηκε με ξεκάθαρα πλάνα αμυντικής θωράκισης και για ξαφνικές αντεπιθέσεις. Κατέβηκε με σκοπό να δώσει το γήπεδο στον αντίπαλο και να τον χτυπήσει σε πιθανό ανοιχτό χώρο, στην ταχύτητα κάποιας κόντρας και φυσικά με την επιθετική της ποιότητα.
Στην ουσία τώρα. Είδαμε ένα πολύ κακό παιχνίδι, με μπόλικα νεύρα και διαμαρτυρίες, χωρίς ρυθμό και συνδυασμούς. Θα μπορούσα να πω ότι ο Βόλος ήταν πιο οργανωμένος, πιο ενθουσιώδης και πιο τεχνικός. Η ομάδα μας ήταν ξεκάθαρα αγχωμένη, χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο, και ήταν ιδιαίτερα κακή στο κέντρο. Ήταν σχεδόν αδύνατον να κρατήσει την μπάλα στο κέντρο, ενώ έχανε με χαρακτηριστική αφέλεια τις μπάλες που προέκυπταν από δικές μας αποκρούσεις έξω από την δική μας περιοχή !
Στο κακό αυτό παιχνίδι στο πρώτο μέρος – ενδεικτικό είναι ότι κορυφαίος παίκτης μας ήταν ο Στάνκοβιτς – όμως, είχαμε την τύχη και το αστέρι της μεγάλης ομάδας με το μέρος μας. Πρώτα στην φάση του πέναλτι που έχασε ο αντίπαλος (κατά την γνώμη, αυστηρότατο σφύριγμα). Δεύτερον, που στην αμέσως επόμενη φάση κι ενώ ένας παίκτης του Βόλου τραυματίστηκε μόνος του στο κέντρο, βγήκε μια τρομερή αντεπίθεση κι ανοίξαμε το σκορ. Τρίτον, που στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων και ξανά από τυχαίο λάθος του αντιπάλου, κλείσαμε το ημιχρόνιο με 0-2.
Δηλαδή η ομάδα έπεσε από την Ακρόπολη και βρήκε πορτοφόλι. Διότι ήταν πολύ κακή στο πρεσάρισμα και πολύ άναρχη στην αμυντική της λειτουργία, η οποία είχε φτάσει σχεδόν στα καρέ της. Κι εντάξει, μπορεί να ήταν αυτό το σχέδιο, όμως βγήκε τυχαία κι από τα λάθη του αντιπάλου. Κι εδώ δεν μιλάμε για λάθη που προκαλέσαμε εμείς λόγω πίεσης, αλλά λάθη αβίαστα. Όμως αυτό ουδόλως μας απασχολεί για περαιτέρω σχολιασμό.
Διότι αν το δεις τελείως οπαδικά, και πρέπει να το κάνουμε κι αυτό μερικές φορές, η ΑΕΚ μπροστά έβγαζε φωτιές. Στις αντεπιθέσεις. Έβγαλε δυο τρομερές, που δεν γίνανε γκολ, και δύο άλλες που γίνανε. Με την τρομερή ποιότητα του Τσούμπερ που θυμίζει Οκόνσκι στην ευελιξία, στο μυαλό και στην καίρια θέση, καθώς και του Άμραμπατ, που αναστάτωνε συνεχώς την αντίπαλη άμυνα και που στο δεύτερο γκολ παραλίγο να κερδίσει και την κόκκινη κάρτα στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Κι εδώ ήταν ένα τεράστιο λάθος του διαιτητή που αδίκησε την ΑΕΚ και δεν κλείδωσε το παιχνίδι.
Το δεύτερο ημιχρόνιο είχε ακριβώς την ίδια εικόνα. Μια ΑΕΚ κακή, να αμύνεται και να ψάχνει κάποια αντεπίθεση. Πολλά νεύρα και πολύ κακός ρυθμός. Η ομάδα μας φυσικά υπηρέτησε το πλάνο, όμως δεν είχε τα τρεξίματα που έπρεπε. Σαν αποτέλεσμα είχαμε να μην μπορεί να κλειδώσει τη νίκη σε μια φάση με τον Άμπραμπατ και μετά να αμύνεται υπέρ βωμών και εστιών. Άναρχα, μαζικά και με πολύ κακές απομακρύνσεις. Το δεύτερο μέρος ήταν αυστηρά ακατάλληλο για ευπαθείς ομάδες κι ειδικά από την στιγμή και μετά που μείωσε ο Βόλος.
Ο προπονητής έδειξε ότι το έψαξε και προσπάθησε να διορθώσει ό,τι μπορούσε. Άλλαξε το σύστημα, έβαλε όσα χαφ είχε, μείωσε κι άλλο τις αποστάσεις σε σχέση με την επίθεση μας. Θεωρώ ότι του κάθισε τελικά η σκέψη του , όσο κι αν θα μπορούσαν τα πράματα να ήταν ελαφρώς πιο εύκολα, αν ο Μαροκινός ήταν πιο συγκεντρωμένος σε άλλες δύο φάσεις. Φυσικά ο Μαροκινός περνάει στους διακριθέντες λόγω των τρεξιμάτων του και της φιλοτιμίας του.
Προς το τέλος φυσικά έγινε και αλαλούμ με την διαιτησία , που ούτε καταλάβαινε τι σφύριζε. Ανάποδα φάουλ, συνέχιση του αγώνα με παίκτες πεσμένους και χτυπημένους, κανονισμοί έμπνευσης της στιγμής. Ο Βόλος προσπαθούσε να ισοφαρίσει αλλά όλο το μάζεμα της ΑΕΚ πίσω, έφερε άλλη μια αντεπίθεση με το μισό γήπεδο άδειο και τον Τσούμπερ να στρώνει την μπάλα για το τελικό 1-3.
Μια νίκη σημαντικότατη που ελπίζω να μην αποδειχθεί πύρρειος βλέποντας την κατάσταση με τον Γκαρσία, ή το χτύπημα του Μαροκινού. Μια νίκη όμως, που όσο και να μιλάω για τύχη, είναι τρομερή για την ψυχολογία των παικτών αλλά και του νέου προπονητή. Απέναντι σε ένα πολύ δύσκολο και πολύ δυνατό αντίπαλο. Οπότε μπορεί να μην είδαμε καθόλου μπάλα, αλλά είδαμε τις φωτιές που πετάει η επίθεση μας, τις μπόλικες ευκαιρίες των αντεπιθέσεων και φυσικά το πολύ καλό κεντρικό αμυντικό μας δίδυμο, που κράτησε. Πάμπολλα λοιπόν συγχαρητήρια σε όλους, εκτός από αυτόν τον ανεκδιήγητο διαιτητή που από θαύμα δεν τίναξε το παιχνίδι στον αέρα.
Υγ. Tεχνολογία γραμμής δεν υπάρχει. Κι αυτό ακόμα έσωσε τον ανεκδιήγητο
