Για εμάς το ζητούμενο είναι να βλέπουμε μπάλα και όχι στυγνά αποτελέσματα

Πολύ πριν την παρέλαση αρχίσαμε στην ομάδα τα ηρωικά. Την ανάταση του φρονήματος και τους όρκους για νίκη και συσπείρωση. Στον ρόλο αυτόν έλαβε την πρωτοκαθεδρία ο Σιμόες, που όπως είχα γράψει παλιότερα, είναι και ο φυσικός αρχηγός της ΑΕΚ. Και ρώτησε τα υπόλοιπα παλληκάρια : Είστε winners ή losers; Τι να απαντήσουν κι αυτά; Και τι να απαντήσουν μάλιστα, μετά το παιχνίδι; Λάθος θεωρώ ότι ήταν η κίνηση του Αντρέ.

Πρώτον διότι έγινε πάρα πολύ νωρίς και δεύτερον διότι τα παιδιά δεν είχαν στην ατζέντα τους να πάρουν κάτι από αυτό το παιχνίδι. Γιατί δεν είχαν; Είτε διότι δεν προετοιμάστηκαν σωστά ψυχολογικά από τον προπονητή, είτε διότι δεν έχουν στοιχειώδη φυσική κατάσταση. Μην ξεχνάμε ότι αυτήν την εβδομάδα έπαιξαν τρία παιχνίδια, που και τα τρία κατέληξαν να είναι υψηλής έντασης. Και τα έπαιξαν οι ίδιοι παίκτες.

Ο κιτρινόμαυρος δημοσιογραφικός κόσμος ταυτόχρονα, έχει επιδοθεί στον γνωστό αγώνα για την στήριξη των πάντων. Για την ομάδα που είναι νέα και δεν έχει ακόμα χημεία. Για τους παίκτες που καλά καλά δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Για κάποιους παίκτες που ναι μεν έχουν μειονεκτήματα, αλλά που τακτικά δεν μπόρεσαν να τα καλύψουν. Και βέβαια έχουμε και το μήνυμα στήριξης του εγγυητή προς τον Μιλόγεβιτς, κι όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό στην ουσία. Στηρίζει τι; Κάποιον που ρωτάει τους υπαλλήλους του για το τι έφταιξε;

Είμαι της άποψης ότι έχουμε ένα καλό υλικό. Καλύτερο από το περσινό. Δεν ξέρω το ταβάνι του, όμως ξέρω ότι ακόμα υπάρχουν κενά στην ομάδα που θα συμπληρωθούν – ελπίζω κι εύχομαι – τον επερχόμενο Γενάρη και του χρόνου. Μιλάω για το στόπερ ψηλού επιπέδου και δυο χαφάρες. Άρα μέχρις εδώ πάμε λογικά, αφού κανένας από την διοίκηση δεν μίλησε επίσημα ότι η ομάδα πηγαίνει για πρωτάθλημα. Αυτήν την προσδοκία που ταυτόχρονα έφερε και την τωρινή ομιλία του Σιμόες, την έφτιαξαν άμπαλοι χαχόλοι κι επειδή η ομάδα κέρδισε τον Ιωνικό των δέκα παικτών κι αφού είχε γλυτώσει τρεις κραυγαλέες τελικές από τον αντίπαλο.

Αστεία πράματα είναι αυτά και όχι ποδοσφαιρικά. Το άθλημα είναι απλό κι έχει και μια συνέχεια. Αυτό δηλαδή που δεν βλέπουμε από τον προπονητή. Τι παίζει αυτός; 4-2-3-1 ή 4-1-4-1. Άρα θεωρητικά αυτό τους έχει μάθει. Πώς γίνεται το σύστημα στα δυο τελευταία παιχνίδια; 4-4-2. Δηλαδή, άρες μάρες κουκουνάρες. Γιατί τα πλάγια μπακ δεν περνάνε την γραμμή της σέντρας από το εξηκοστό λεπτό και μετά; Γιατί δεν μαρκάρουν οι χαφ με την ίδια ένταση από το ίδιο λεπτό και μετά; Γιατί βγαίνει ο Σιμάνσκι πρώτος; Γιατί ο Γκαρσία δεν βοηθάει αμυντικά; Είναι θέμα προπονητικού λάθους ή είναι θέμα φυσικής κατάστασης; Εγώ πιστεύω ότι ισχύει το δεύτερο.

Φυσικά έχουν γίνει εγκλήματα στην διαχείριση των παιχνιδιών και ειδικά στις αλλαγές. Διότι δεν μπορεί να βγαίνει ο Σιμάνσκι και να μπαίνει ο Σάκχοφ. Δεν έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά σαν παίκτες. Δεν μπορεί να φεύγει ο Αραούχο και να μένει μέσα ο Καρίμ, αφού αλλάζει η μορφή του σέντερ φορ, αλλά και όλης της ανάπτυξης. Δεν είναι δυνατόν να είναι μόνιμα μέσα ο Τζαβέλας στα 34 του και ο Σβάρνας να μην παίρνει ούτε λεπτό συμμετοχής, ούτε όταν μπαίνει να εξοστρακίζεται στο δεξί άκρο. Πότε ακριβώς φταίει ο Μισελέν; Όταν δεν καλύπτεται από τον Γκαρσία; Και τότε γιατί βγαίνει;

Πέραν λοιπόν από την φυσική κατάσταση, υπάρχουν τεράστια τακτικά λάθη. Στην ψυχολογική προετοιμασία της ομάδας, αλλά και στην πολύ μεγάλη απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στην τριπλέτα μπροστά και στους δυο που καλύπτουν το κέντρο. Αν όμως η ομάδα υποφέρει στα εργομετρικά, τότε πάνε περίπατο οι τακτικές. Διότι μπορεί το πνεύμα να είναι πρόθυμο, η σαρξ όμως είναι ασθενής. Και στο μπαλάντζο πρέπει να βάλουμε κι άλλη μια παράμετρο : την οριστική απουσία του Γαλανόπουλου αλλά και την επιλεκτική απουσία του Μάνταλου. Αυτό μπορεί να λέει κι άλλα πράματα για την προπονητική θέση. Η οποία μοιάζει να λειτουργεί με στερεότυπα και καθόλου με ευελιξία. Ο τάδε στην θέση του τάδε, αυτό το σύστημα υπηρετώ μόνο. Και τα λέω αυτά διότι δεν βλέπω αυτοματισμούς αλλά ούτε και παγίδες μέσα στο τερέν. Όπως δεν βλέπω και κάποια οξυδέρκεια, ας πούμε να πάμε σε ένα μαν του μαν πάνω στον δείνα επικίνδυνο παίκτη.

Φτάσαμε λοιπόν σε μια αντίφαση : Η ομάδα να χρειάζεται πίστωση χρόνου από την μία, αλλά από την άλλη τα δυο επόμενα παιχνίδια να χαρακτηρίζονται τελικοί. Δεν στέκει αυτό σε λογικό συνειρμό. Οι τελικοί είναι για τον προπονητή καθαρά. Η ομάδα δεν μπορεί να ξαναλλάξει. Και παίζει και ρόλο, αν πάρει αποτελέσματα η ομάδα, με ποιόν τρόπο τα πήρε. Διότι για εμάς το ζητούμενο είναι να βλέπουμε μπάλα κι όχι στυγνά αποτελέσματα. Όχι να κρατάμε με ταμπούρι πίσω κάποιο γκολ που έχουμε πετύχει. Διότι θα ξανάρθει παιχνίδι που θα έχουμε ανατροπή τύπου Κρήτης , αλλά κι άλλο που θα πάθουμε πανωλεθρία. Κι ελπίζω βέβαια να είναι τυχαίο που ο Σιμόες μίλησε στην Τούμπα εν απουσία Μάνταλου….