Το πότε θα επέμβει το κράτος εξαρτάται από άλλους παράγοντες

Πολλή κουβέντα γίνεται το τελευταίο χρονικό διάστημα για την έξαρση βίαιων γεγονότων στην ελληνική επικράτεια. Φυσικά το καθένα από αυτά έχει τη δική του εντροπία, αλλά αποτελεί πια γενική ομολογία πως στη δημόσια ατζέντα βρέθηκε σε περίοπτη θέση το (διαρκές) φαινόμενο που ονομάζεται οργανωμένο έγκλημα.

Η νυν κυβέρνηση δια στόματος του αρμόδιου υπουργού θέλει να αυτο-παρουσιαστεί έτοιμη και αποφασισμένη να πατάξει το φαινόμενο. Όμως, πιο πάνω και από τις επιθυμίες ή τις υποσχέσεις, βρίσκεται πάντα η πραγματικότητα. Η γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας, της εδραίωσης και της περαιτέρω επέκτασης και διαιώνισης κάποιων καταστάσεων. Γιατί αν δεν κατανοήσει κάποιος το γονότυπο, οτιδήποτε και να κάνει με το φαινότυπο, θα θυμίζει το μαρτύριο του Ταντάλου…

Δίπλα μας, στους ίδιους δρόμους, στις ίδιες συνοικίες, που κάνουμε τις βόλτες μας ή διευθετούμε τις κάθε λογής υποχρεώσεις μας, ένας πόλεμος διεξάγεται. Κάθε άλλο παρά ακήρυχτος είναι, καθώς μετά από τόσα επαναλαμβανόμενα επεισόδια είναι λίγο ανόητο να περιμένει κάποιος και επίσημες διακηρύξεις… Διαβάζοντας σχετικά δημοσιεύματα από, λόγω επαγγέλματος, γνώστες των καταστάσεων, καταλαβαίνουμε πως τα κομμάτια της πίτας είναι συγκεκριμένα και οι διεκδικητές πολλοί περισσότεροι από όσους μπορεί να αντέξει το ισοζύγιο…

Εξάλλου, όπως διαβάζουμε ξανά στο πολύ γνωστό βιβλίο The Mafia Manager «μπορεί να είσαι πλούσιος χωρίς να ξέρεις πώς να είσαι ισχυρός, αλλά δεν μπορείς να είσαι ισχυρός αν δεν έχεις λεφτά». Αυτό οδηγεί εξαναγκαστικά σε δύο «τελικές λύσεις»: ή τη συμφωνία-εκεχειρία ή τη ρήξη. Σε τέτοιους -κατά βάση σκοτεινούς- κύκλους όπου αναμειγνύονται πολλοί και από πολλά μετερίζια, με ιδιαίτερες κοσμοθεωρήσεις και ψυχοσυνθέσεις, αρκούν ένας ή δύο πόλοι αν θέλουν να λάβει χώρα όξυνση και τότε ανοίγει για τα καλά ο ασκός του Αιόλου…

Από την πλευρά του το επίσημο κράτος έχει συνήθως σε τέτοια ζητήματα μία διπλή λειτουργικότητα. Από τη μία, οι διάφοροι διωκτικοί μηχανισμοί συλλέγουν σε ανύποπτο χρόνο πληροφορίες. Το κράτος χαρτογραφεί. Καταγράφει. Φτιάχνει μία γενική εικόνα, στην οποία διαχωρίζει τους κεντρικούς άξονες από τις λεπτομέρειες. Οι τελευταίες αποκτούν νόημα μονάχα όταν υποβοηθούν για να ξετυλιχθεί το κουβάρι σε ένα σημαντικό επιμέρους ζήτημα.

Το κράτος δίνει προτεραιότητα στην επισταμένη προσπάθεια να καταλάβει ποιοι κινούν τα νήματα και με ποιους διασυνδέονται στις ιεραρχικές κλίμακες του «κόσμου της ημέρας». Ποτέ το κράτος δεν είναι στο σκοτάδι. Δεν τα ξέρει όλα φυσικά, ούτε βρίσκεται πάντα πιο μπροστά από τους παρανομούντες. Όμως, το πότε θα επέμβει το κράτος εξαρτάται από άλλους παράγοντες. Όχι, πάντως, από το τετριμμένο δίπολο «νομιμότητας vs παρανομίας» που έχουν στο νου τους πολλοί…

Κυρίως, θα λέγαμε, πως εξαρτάται από τους νέους όρους του ανακατέματος της τράπουλας. Από το ποιοι πρέπει να παραγκωνιστούν και από το ποιοι πρέπει να αναλάβουν τα ηνία στο νέο κύκλο, και πάει λέγοντας. Το κράτος έχει το βασικό έλεγχο, και ας νομίζουν στην Ελλάδα οι περισσότεροι πως «κοιμάται τον ύπνο του δικαίου»…

Φυσικά υπάρχει και μία διάσταση στην οποία ελάχιστοι από τα επίσημα ΜΜΕ εστιάζουν. Η κοινωνική-ταξική, που κατά την προσωπική μου άποψη δεσπόζει. Το γεγονός, δηλαδή, πως πολλοί κυρίως νέοι σε ηλικία άνθρωποι καταφεύγουν σε αυτή τη μορφή προσπορισμού γιατί τα ατομικά αδιέξοδα, η φτωχοποίηση, οι πολύμορφες πιέσεις της καθημερινότητας στενεύουν τα περιθώρια κινήσεων. Ακόμα και τα συγκεκριμένα life style πρότυπα της κατ΄επάγγελμα βίας έλκουν περισσότερο από άλλα…

Για να αντιμετωπιστεί σωστά και όχι με φραστικούς εντυπωσιασμούς ή με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα κάτι, θα ήταν προτιμότερο να επεκταθούν οι μέριμνες και οι στόχοι και στον περιορισμό των κοινωνικών ανισοτήτων. Στη δημιουργία κινήτρων διαφορετικής διοχέτευσης της ενεργητικότητας και των προσόντων των ατόμων αυτών.

Όμως, επειδή το μέλλον σε αυτόν τον τομέα δεν προδιαγράφεται και τόσο πολύ ελπιδοφόρο, κατά πάσα πιθανότητα κάποια φαινόμενα δεν θα εκλείψουν και τα προηγούμενα λόγια μοιάζουν με ευσεβείς πόθους. Σα διανοουμενίστικες φούσκες, σε μία κοινωνία που το χρήμα απλώνει παντού τα πλοκάμια του…

Ακόμα και αν περιοριστούν ποσοτικά για κάποιο χρονικό διάστημα κάποιες δραστηριότητες, στην ουσία θα έχουν αλλάξει οι εσωτερικοί όροι. Έτσι, μάλλον, έχει δίκιο όποιος ισχυρίζεται τα παρακάτω: « Όταν μιλάτε για οργανωμένο έγκλημα μην κρύβετε -έντεχνα ή άκομψα, δεν έχει σημασία- την κοινωνική-ταξική διάσταση. Γιατί θα τη βρείτε μπροστά σας, αργά ή γρήγορα»…

Πηγή: efsyn.gr