Κληρονομιά το αίμα των ηρώων προγόνων μας

…Κατατρεγμός, φωτιές παντού και φωνές και κλάματα και πανικός. Το αγοράκι, πάνω κάτω πέντε χρόνων, σφίγγει γερά το χέρι της μητέρας του και προχωρεί γρήγορα στους λασπωμένους δρόμους, από τα Βουρλά στην προκυμαία της Σμύρνης. Ταξίδι του υποσχεθήκανε, αλλά διαφορετικά πράγματα βλέπει. Είναι τρομαγμένο.

«Αν είναι έτσι το ταξίδι, δε θέλω να πάω. Θέλω να γυρίσω σπίτι μου. Δε μου αρέσει αυτό το ταξίδι… φοβάμαι», διαμαρτύρεται στη μητέρα του.

Εκείνη προσπαθεί. Αγκομαχώντας μέσα στο πλήθος, προσπαθεί να παραπλανήσει τον μικρό και να τον ενθαρρύνει.

«Μη φοβάσαι αγόρι μου, μη φοβάσαι. Σε λίγο θα ανέβουμε στο καράβι».

Δεν τον πείθει και ο μικρός συνεχίζει  το Γολγοθά του στο  λασπωμένο ανήφορο, απεικονίζοντας ένα ολόκληρο έθνος στο δικό του λασπωμένο δρόμο… (Σπύρος Τζόκας, Η κραυγή της σιωπής).

Οι θύμησες μάς γιγαντώνουν. Κληρονομιά το αίμα των ηρώων προγόνων μας. Για το λαό της προσφυγιάς η Α.Ε.Κ. το διαχρονικό αποκούμπι. Δεν ξεχνάμε.